Welcome to the jungle

Door foto-problemen (Maar liefst 5000 foto's waren onvindbaar op de memorycard en de usb-stick waarop de dubbels stonden... die was ik vergeten ergens op een pc ergens in een internetplaats ergens in Bogota, een stad zo groot als de provincie Antwerpen...:-)) was even wachten, maar hier zijn we terug! En ja, een blog zonder foto's is een beetje als een euh Playboy zonder naaktfoto´s, droog dus (Seg, Antwerpenaar, 'normalere' mensen gebruiken hier de 'normalere' uitdrukking: 'is als een café zonder bier'!). En natuurlijk willen jullie vooral de prentjes zien.... Dus hier zijn ze eindelijk! Zowel bij dit verhaal als bij de vorige blog! :-) (En met dank aan Liesje die terug in België is, of er waren überhaupt GEEN foto's meer!)
Hier gaan we dan...

We zaten nog steeds in Venezuela en reisden van de Angel Falls met de nachtbus verder naar Santa Elena, een klein dorpje aan de grens met Brazilië. Een beruchte smokkelroute (naft, drugs) en dat zullen we geweten hebben. In de vroege ochtend, zo tegen 5.30 uur, moest alles en iedereen uit de bus. Ook de valiezen werden volledig leeg gemaakt. Wij waren de twee enige toeristen... en mister D. Bock met een baard van drie weken ziet er nu eenmaal verdachter uit dan lieftallig Liesje... en hij werd er dan ook echt "uitgepikt": alles werd gecheckt en ondersteboven gekeerd, van het kleinste vakje tot de tube tandpasta die geopend werd! En als enige van de volle bus (Zie ik er zo louche uit?) werd hij nog eens getrakteerd op een aparte controle in een kamertje. Kleren en schoenen uit, portefeuille open… gelukkig net geen rectaal onderzoek! Ondertussen hadden ze geen tijd meer om de spullen van Liesje te doorzoeken. En ach, als ik al iets zou meesmokkelen, had ik het zowieso aan Liesje meegeven en was alle moete voor niets geweest. :-)

Aangekomen in Santa Elena, onmiddellijk onze rugzak gepakt voor een 6-daagse trekking naar Roraima. Na al die schitterende tepuis te hebben bewonderd, wilden we natuurlijk zelf zo’n afgeplatte berg beklimmen en zien hoe het er daarboven uitziet. Niets beter dus dan een een klim naar de hoogste tepui zelf; Roraima op 2800 meter.
De trekking wordt niet elke dag georganiseerd, dus we zaten met een grote groep van 17 lustige trekkers. Het leek veel, maar het viel heel goed mee. Al snel viel de groep uiteen in een kopgroep (waar wij uiteraard bij waren...) en de achterblijvers. De sfeer zat meteen goed. Dat lag vooral ook aan de goede zorgen van onze gids Rickie, die het ene straffe verhaal na het andere wist te vertellen. Roraima is een zeer mythische en mysterieuze berg met 14 doden op zijn naam. Zelfmoord, mysterieuze verdwijningen (nadat mensen stenen gooiden), zelfs onze gids overleefde, nog maar vier maanden geleden, nipt een helicoptercrash boven op de top. Nee, met Roraima wordt niet gespot!

De trekking zelf dan… de eerste 2 dagen liepen we rond in de Gran Sabana, een kaal heuvellandschap dat zo het decor lijkt van Jurassic Park. Het weer was niet zo geweldig en de tweede dag is het niet meer gestopt met regenen, zodat ons tentje en de halve inhoud zeiknat waren. Gelukkig hadden we een flesje rum bij om ons te verwarmen. Hoe dichter we bij Roraima kwamen, hoe meer we ons afvroegen hoe we in godsnaam boven zouden geraken! Als je er voor staat lijkt het gewoon een loodrechte muur met geen pad te bespeuren.
De derde dag was dan de echte klim: de tocht bedroeg slechts 3 kilometer, maar wel nog 1 kilometer stijgen. Dit is dus echt een zeeer steile klim waar je ongeveer 4 uur over doet!! Je moet niet vragen! Er komt dan ook heel wat klimmen, klauteren, handen en knieën aan te pas. Maar 4 uur later stonden we wel boven op de top! Wow, alsof je een deur opent naar een andere planeet… Het was onwaarschijnlijk, een bizar en verlaten maanlandschap en een wereld op zich met kristalletjes, bijzondere planten en gekke rotsformaties. Vandaar was het nog een aardige tocht naar ons "hotel". Dit is Venezuelaanse humor, want het is gewoon een grot waar we ons tentje 2 nachten konden opzetten, heel dicht bij elkaar! Tafels en stoelen waren er niet, dus eten gebeurde rechtstaand, best wel vermoeiend. Ja, de camping op Rock Werchter is echt wel luxe hoor! Gelukkig waren we in elk geval beschermd tegen regen en wind, want op de top was het al koud genoeg!

De dag erna gingen we op verkenning en dan zie je pas hoe gigantisch groot dat plateau is. Je zou hier dagen kunnen rondlopen en verdwalen. Machtig!
In 2 dagen hebben we dan de terugtocht gemaakt en de aankomst werd uitbundig gevierd met ijskoude pils om 10.30 uur in de ochtend! Twaalf kilometer in 2.5 uur stappen, dat verdient ook een dikke: Schol! Roraima was werkelijk een van de mooiste trekkings zo ver. Een aanrader!

Onmiddellijk erna de nachtbus op (gelukkig zonder controle deze keer) en dan nog eens de dagbus op. (Liesje wordt amper rust gegund, sorry!). Samengevat: 24 uur onderweg van de ene uithoek (tegen Brazilië) naar de andere (tegen Colombia). Jawel, we wilden onze trip van vier maanden afsluiten met een jungle tocht (het klinkt minder romantisch dan het eigenlijk wel is :-)). En niet zomaar een doorsnee toeristische jungletoer, neen, eentje van maar liefst 9 dagen in een eenvoudig ijzeren bootje waar s nachts hangmatten (aaaarrgghh) worden opgehangen, en dan ver en diep de jungle in, naar het gebied waar de exotische Yanomami-indianen leven. Toerisme is er bijna niet, dus het was wij met ons tweetjes, onze gids Luis en bootman Rico. Een trip van deze aard duurt eigenlijk 15 dagen. Daarom had Luis speciaal 2 sterke motoren geïnstalleerd zodat we dubbel zo snel konden gaan en de 900 kilometer heen en 900 km terug op 9 dagen konden halen. En euh, ja hard, als we 30 km per uur haalden, zal het veel zijn. We waren dan ook supervol geladen met een 12-tal vaten benzine (vooral om uit te delen onderweg). Dus stel je voor: Brussel - Bordeaux - Brussel in een bootje tegen 30 km per uur…

De tocht begint in elk geval goed. Luis is een gezellige man en voortreffelijke kok. We hebben een fantastisch zicht op de Orinoco rivier en een redelijk ruime=lange boot met niet alleen een houten bankje om op te zitten, maar zelfs elk 1 kussentje om onze billen toch iets te sparen! :-) In de namiddag zitten we al door ons eerste vat benzine en bij het wisselen loopt er blijkbaar iets fout…. Een van de motoren valt stil. Geen probleem, we waren dicht bij ons eindstation, dus op 1 motor verder en ze zouden de motor daar wel repareren. Zo gezegd, zo gedaan. We komen aan bij een eenzaam huisje waar we onze hangmat bij de mensen mogen ophangen en worden getrakteerd op verse vis die meteen gegrild wordt!

De motor werd gemaakt en de volgende ochtend vertrekken we - zoals elke andere dag- vroeg bij zonsopgang! Het ging lekker…. voor 1 uur toch! Daarna valt niet alleen de eerste motor uit, maar ook de tweede. We dobberen rond op een rivier van wel 400 meter breed met sterke stroming (uiteraard is ons einddoel stroomopwaarts) en 1 peddel. Een tekeningetje is waarschijnlijk niet nodig om te verduidelijken dat je de kant niet haalt met 1 persoon die peddelt. Zelfs als er extra gepeddeld wordt met de houten planken (kort daarvoor nog onze houten zitbank!) komt er geen meter beweging in... toch niet naar de juiste kant!
Na een tijdje stranden we letterlijk op een strandje. Onze man prutst uren aan de motor, maar krijgt die niet meer aan de praat! Gelukkig krijgen we een “lift” van een sympathieke Colombiaan die onze boot voortsleept naar het enige dorpje dat op 1 uurtje van ons lag! Hier is nog een mechanieker aanwezig. Maar Luis komt al snel terug met het slechte nieuws dat de motoren kapot en vervuild zijn (slechte naft blijkt de oorzaak te zijn – dat heb je dan met dat goedkoop spul) en het dagen zal duren voor ze gemaakt zullen zijn. Hij heeft nog 1 oude motor gevonden, die hij kon huren…. Maar we beseften toen ook al dat we onze eindbestemming noooooiiiiit zouden halen op die manier. De sfeer is zeer bedrukt en de arme man is spontaan terug beginnen roken. Hij had wel een fles rum gekocht die we dan onmiddellijk soldaat hebben gemaakt. En ook onze eigen fles rum moest eraan geloven. Ja, de sfeer zat er -ondanks de teleurstelling, maar dankzij de alcohol - goed in en ondertussen ging de boot met een slakkengang (1 motor) verder. We meerden uiteindelijk in het donker ergens aan in de jungle. Onze kapitein is dan nog in het water getotterd, gelukkig kon hij zijn glas rum redden! :-) En hoe gezellig het was? Laat ons zeggen dat Bockie zich de volgende ochtend niet meer kon herinneren dat hij avondeten heeft gehad! :-) Nochtans had hij nog nooit zo goed geslapen in een hangmat, hij kent nu wel de toverformule!

Vanaf dan haalden we nog amper 15 kilomoter per uur en gleden we zeer langzaam verder! Pas op dag 5 komen we na 500 km (en eigenlijk halfweg onze eindbestemming) bij het eerste Yanomami dorpje! We hebben er lang op moeten wachten, maar het was wel fascinerend! Meteen stond het hele dorp ons op te wachten, de vrouwen zelfs in hun traditioneel “pak” dat euh... letterlijk niet veel om het lijf had! De indianen leven er echt op hun eigen, helemaal afgezonderd, met nog veel tradities en gewoonten. Ze voorzien volledig in eigen levensonderhoud en leven voor de rest van ruilhandel. Het enige dat veranderd is: zij dragen "kleren" en hebben wel een soort huishut om in te wonen waarvan de inboedel bestaat uit... hangmatten, that's it! De mythe dat ze kannibalen zijn, wordt meteen ontkracht…. Wel mengen ze de assen van een overleden familielid in de soep! Echt waar…. Een mooi gebaar! Bij deze wil ik dan ook nu al mee geven dat ik wens te eindigen in een stoofpotje van haas! :-)

Hier maken we dan eindelijk ook onze eerste tocht door de jungle, begeleid door Yanomami Fransisco op blote voeten met pijl en boog! En ja dat was wel super, doorheen die ondoordringbare jungle… Heel veel zie je niet, maar je hoort vanalles. En het is gewoon echt dicht gegroeid, alleen maar bomen, struiken, grondbedekkers... helemaal "dicht".

We slapen die nacht ook in het dorp (in de hangmat uiteraard) en ik word de hele nacht wakker gehouden door rituele gezangen uit het hutje naast ons. Speciaal! In de ochtend vinden we nog een sjamaan en mag ik de Jopo-ceremonie nog meemaken (Liesje haakt wijselijk af). Jopo is een natuurlijk medicijn dat door een blaaspijp´in je neus wordt geblazen! Het komt echt als een mokerslag aan en je hebt het gevoel dat je maag er eerst uit wilt, maar daarna voelt het gewoon alsof je 2 pintjes op hebt! Het is eens wat anders dan een aspro nemen en alweer heel speciaal! We maken wat verder nog een 2e tochtje door de jungle… En ja dan is het al tijd om terug te keren, wat inhoudt: 500 km terugvaren. Verder gaan had geen zin met 1 motor . Dus in 2,5 dag hebben we dan heel de tocht teruggemaakt!

Hoewel de veelbelovende 9-daagse trekking dus enerzijds wel een anticlimax was (het eindpunt niet gehaald en de echte rondtrekkende indianen-nomaden dus ook niet bezocht, en bovendien ook meer op de boot dan in de jungle gezeten), was het anderzijds ook absoluut de moeite! Echt een ervaring!! En kijk, Liesje kreeg eindelijk rust op de boot, is meteen aan haar dagboek begonnen en heeft al 3 balpennen leeg geschreven!

En dan was het helaas tijd om afscheid te nemen van Zuid-Amerika en vooral van Liesje! Ja, we zijn een beetje onzeker begonnen in Costa Rica 15 weken geleden, maar het was een onwaarschijnlijk mooie tijd samen! Het is terug wennen, zo alleen in een bedje :-)!
Liesje is ondertussen al een aantal dagen terug in België en ik kick nog een klein maandje af in Centraal-Amerika! Binnenkort volgen dan ook de eenzame avonturen van Tommie.... (Hoewel?!:-))

Hasta pronto!