La Isla Bonita!

Buenos dia Belgica (y los otros),


het blogtempo ligt nu wel heel hoog, maar we hadden wat schade in te halen en het zijn de laatste! Heel veel is hier niet gebeurd, Liesje had me zo afgemat, dat het tijd was om even wat gas terug te nemen :-)

Tja In Zuid-Amerika kwam het onvermijdelijke afscheid. Liesje vloog jammer genoeg terug naar Belgie, ik vloog verder naar Honduras! Maar die vlieger ging bijna niet op voor mij.....

Als je van Zuid naar Centraal Amerika wil vliegen, heb je blijkbaar een bewijs van gele koorts inenting nodig! Mijn vaccinatiekaart lag veilig thuis (die was bij mijn aanvankelijke trip niet nodig), maar ik toonde fier mijn kopie! Alleen zei de dame aan de incheckbalie kordaat dat dit niet voldoende was en dat ze een origineel nodig had.... Ik op zoek naar het rode kruis en de medische dienst. De eerste kon geen kaart uitschrijven, de tweede was al gesloten! Ik terug naar dezelfde dame aan de check-in die, nadat ik alles had uitgelegd, nog kordater zei dat ik dan niet kon vertrekken. Zonder origineel laten we je niet gaan. Ik moest dan maar wachten tot de volgende dag en nieuwe vluchten boeken! Watte? Serieus kwaad afgedropen, maar kijk gelukkig is hier altijd een zwarte markt! Uiteraard lopen hier figuren rond die hier geld willen uitslaan.... Maar ik was er mee geholpen. Voor een prikje (jaja we zijn weer bijdehand!) kon ik een gele kaart kopen met een officiele stempel er op. Terug naar de balie, zelfde dame die al ambetant keek, ik laat met een grote glimlach mijn gele kaart zien. Die uiteraard verbaasd, haalt er een collega bij, met 2 inspecteren ze de kaart zeer grondig! Maar ze leek perfect in orde te zijn en ik was even verbaasd als hen, want ik vertrouwde het toch ook geen 100 %! Hehe effe zweten, maar ik kon eindelijk vertrekken. Leve de zwartgele markt!

In Honduras wou ik naar de Bay Islands gaan, een groep van 3 grote eilanden, bekend voor zijn mooie koraalrif en populair omdat het 1 van de goedkoopste bestemmingen is om te (leren) duiken! En dat is wat ik eindelijk na al die maanden en al een paar discovery dives wou doen.... Mijn "open water" brevet halen!

Ik koos voor het kleinste eiland Utila.... en daarvoor moest ik nog de ferry nemen vanop het vasteland. Nu heb ik al wat bewogen boottochtjes meegemaakt maar dit sloeg alles. Het was bijzonder winderig en dat zullen we gevoeld hebben..... Metershoge golven, het leek wel of we op een rollercoaster zaten, maar dan een uur lang! De ferry vaarde bovendien voor het eerst sinds enkele dagen terug uit (daarvoor was het euh echt te stormachtig weer) en zat afgeladen vol met backpackers. De 2 stewards op de boot hadden het bijzonder druk met het uitdelen en verversen van kotszakjes! Het was du jamais vue.... Een helse rit voor meer dan de helft van de boot. Ik weer geluk met mijn zeebonkgestel! Hoewel de zure, onfrisse lucht me ook bijna overstag liet gaan. Voor velen een memorabele helse tocht van een lang uur.

Aangekomen in utila en meteen verhuisd naar een nog kleiner eiland.... Jewel Cay! De thuisbasis van mijn duikcentrum (merci voor de tip Dorian en Arnold!) en huis voor de komende dagen . Jewel Cay zijn eigenlijk 2 piepkleine eilandjes verbonden met een brug.... Er loopt een pad door van amper 500 meter lang met aan beide kanten houten huisjes, meer is het niet. De duikshop heeft er het enige hotel (enkel voor de duikers), verder wonen er enkel een honderd locals! Dus dat was een bijzondere ervaring. Er zijn geen brommers of fietsen.... elke dag lijkt het hier wel zondag! De locals staan van s'morgens vroeg tot s'avonds te keuvelen aan de kiosk (in een trouwens bijzonder grappig Creools Engels - jaaah man!), de kinderen spelen voetbal, de vrouwen doen de was en de plas. Er zijn 3 kruidenierswinkeltjes en 2 restaurantjes. S'middags gingen we de dagschotel uitproberen (telkens een variant op rijst en kip) en s'avonds gingen we naar Fishburgers voor - wat had je gedacht - superlekkere visburgers! Yep het leven kan simpel zijn! Dit moet een van de meest relaxe en stressloze plaatsen ter wereld zijn!

Het hotel deelde ik met 3 andere "vaste" gasten..... Een Oostenrijkse (die net een nieuwe liefde via het net had gevonden en bijgevolg gemiddeld 6 uur per dag aan het skypen was!), een Fransman (die een reisblog had en daar goed geld mee verdiende (das pas goed gevonden!), maar bijgevolg ook 6 uur per dag aan zijn computer zat te werken) en - voor het eerst - een Roemeense, die zo dol was op snorkelen dat ze na het duiken nog eens zes uur lang in het water lag! Maar nee toch was het echt wel een heel gezellige boel en het leek of we gewoon elkaar al lang kenden en een huisje deelden.

De lessen zelf dan.... Ik had mijn eigen, persoonlijke instructeur! Talon, een man met een late roeping. 43 jaar jong, pas dit jaar beginnen duiken (vernam ik dan achteraf :-)) en nu met zijn zoontje aan het reizen en ondertussen les geven. Maar hij was wel een voortreffelijk leraar! En dat ging dus allemaal heel vlot! Behalve het afnemen van je duikbril onder water.... aargh das zo ambetant, steeds water in die neus! En ja voor het eerst sinds lang terug veel moeten studeren, want er was nog een theoretisch boek van 250 pagina's en bijbehorend examen! Maar feilloos geslaagd en voor het eerst met grote onderscheiding! :-)

Het ging dus allemaal prima, tot op dag 3 orkaan Rina voor de deur stond! De echte orkaan zelf bleef uit, maar er was te veel wind, zodat er geen enkele boot van Uitila naar de cays kon, ook onze duikboot dus niet. Dus konden we 2 dagen niet duiken en zaten we gegijzeld op ons mini eiland! Ach ja er zijn slechtere plaatsen om vast te zitten natuurlijk.... Veel viel er niet te doen, dus wat filmpjes zien en het hoogtepunt van de dag bestond er in om bij de kruiderswinkeltjes langs te gaan en de zelfgemaakte cakes en taarten uit te proberen (heerlijke vanilletaart!)

En zo heb ik dus uiteindelijk 1 week lang doorgebracht op dit uiterst fantastische eilandje! Supermooie duiks gemaakt en heel veel gezien onder water.

Nu ik eindelijk mijn brevet had, wou ik er natuurlijk van profiteren en nog meer gaan duiken! Belize leek me de ideale besteming, waar je het 2e grootste koraalrif hebt (na de great barrier reef in Australie): Honduras - Belize, in vogelvlucht amper 250 kilometer, maar met de bus een tocht van bijna 2 dagen!

Ook hier meteen verkast naar een klein eilandje.... Caye Caulker, een waar backpackersparadijs! En Belize en in het bijzonder Caye caulker lijken me wel het meest atypisch voor Centraal- en zuid-amerika. Ik had eerder het gevoel dat ik ergens in Jamaica was aangekomen.... Nog grappiger engels (jaaaaah man!) en overal reggae en rasta! Hier is Bob Marley de grote held!

Meteen gaan duiken en dat was misschien nog prachtiger dan in Utila! Heel mooi koraalrif en al meteen een gigantische 'eagle ray' van heel dichtbij gezien!
De volgende dag wou ik uiteraard naar de Blue Hole gaan duiken (de topattractie van Belize met een duik naar een gat van 40 meter diep). Maar net die nacht kreeg ik nog eens een diarree aanval (ik dacht dat ik al goed bestand was, maar nee dus). Helaas niet fit genoeg om te gaan duiken, geen blauw gat voor mij, eerder een euh.... ok das erover! 2 dagen platte (zeer plat) rust. Tja shit happens (ist nu genoeg bockie, sorry tis de vermoeidheid!), ik zal nog eens moeten terugkomen.

Daarna verhuisd naar het eiland verderop, San Pedro (waar Madonna over droomt in la isla bonita). En rarara wie stond daar voor de deur van mijn hotel? Ons vader! Jawel hij kan het niet laten en komt voor zijn derde keer af! Wie heeft hij deze keer meegebracht? Mijn jongste zus Evie!

We zijn al meteen gaan snorkelen..... onwaarschijnlijk! Tussen een dozijn verpleegsters haaien! Een raar gevoel want je kan ze bijna aanraken....

En dan was het tijd om aan onze road trip te beginnen! Van Belize gaan we naar Guatemala waar we een tocht maken van 2 weken doorheen het land! Mijn laatste tocht, jawel het aftellen kan beginnen! Bizar voor het eerst is het einde nu echt in zicht.

Maar eerst nog genieten van Guatemala.... Hoe die trip afloopt en of de auto het overleeft, vernemen jullie ergens volgende weekl!

tot snel!

tom