No sound but the wind (live in Patagonie)

Wat een contrast! Van de drukke, hete grootstad nam ik zondag een vlucht naar het kille, afgelegen El Calafate, in het zuiden van Patagonie. En vanaf het moment dat je land, merk je dat het einde van de wereld nabij is (nou letterlijk dan toch). Het landschap is hier zo verlaten en ruw. Er is nog maar 1 baan (Ruta 40 niet te verwarren met Rutte 98 ;-) die nog een paar laatste en eenzame dorpjes verbind (met 100en kilometers daartussen). En verder is er niets! Alleen maar een adembenemd landschap met besneeuwde bergtoppen en heldere meren waar je nog uit kan drinken (zonder ziek te worden ;-)! De natuur overheerst hier en de natuurelementen hebben alles en iedereen in hun greep (jawel de schrijver in mij komt los!).

Maar dus aangekomen in mijn hostel stond mij een leuke verrassing te wachten. Ik had er een dorm geboekt, maar ik mocht verhuizen naar een geweldige bungalow voor mij alleen met een onwaarschijnlijk uitzicht. Een geschenkje van min moaten!! Allez alleen dat dacht ik toch. Ik was vroeg gaan slapen, had de deur op slot gedaan, toen ik een dik uur later (was al in een diepe slaap) hard gebonk hoorde op de deur en een mannenstem die "let me in! let me in! I´m living here!!" riep. Ik dacht eerst even dat het de dorpsgek was, maar het bleek een Chileen te zijn, die effectief in een klein kamertje boven mij sliep. Nu dat hadden ze mij alleszins niet verteld, dus was best even grappig om de deur in boxershort en met ooglapje open te doen. Nu alleszins nog eens bedankt mannen, het heeft verder wel heel hard deugd gedaan!

De dag daarna ben ik al meteen vroeg opgestaan om op Ice Trekking te gaan. Een uurtje hier vandaan heb je de gigantische gletsjer Perito Moreno. Je krijgt van die "ice crampons" aangebonden en dan maak je een lange tocht naar het midden van de gletsjer. Echt supermooi en ik voelde me al een beetje op Antarctica.

Op de Big Ice had ik een bijzonder sympathiek Hollands koppel leren kennen en met hen ben ik de volgende dag naar El Chalten geweest voor een vierdaagse trekking in het Natural Park Los Glaciares rond de indrukwekkende Mount Fitz Roy.

Het was mijn eerste trekking, maar het was super! Eigenlijk best wel afgezien, maar vooral toch genoten Afgezien omdat het weer onwaarschijnlijk grillig is. De ene moment loop je rond in je t-shirt de andere moment begint het te regenen en wat later moet je muts en handschoenen aan omdat het begint te hagelen en ontzettend kou is. En vooral s'avonds en s'nachts was het bibberen! De gevoelstemperatuur duikt echt zwaar onder 0. Vooral de wind is onvoorstelbaar! Allez bij ons zouden ze dat echt stormweer noemen, daar is dat gewoon wind. Als je s'nacht in je tentje ligt, giert de wind er echt doorheen en hoor je die de hele nacht. Wat ben ik blij dat ik een stevig tentje heb en een lekker warme slaapzak.
En ja op de kampplaatsen is er echt niets he, buiten een put in de grond om je behoefte te doen. Voor de rest ben je echt op je eigen aangewezen en moet je alles zelf meebrengen. Dus met een volgepakte rugzak zijn we zo 4 dagen rondgetrokken. Maar dat maakt het net geweldig: het is super om 4 dagen weg te zijn van de bewoonde wereld en te genieten van een prachtige omgeving. We hebben echt een paar mooie tochten gemaakt en ik kan hier nog lyrisch blijven doen, maar denk dat de foto's meer tot de verbeelding zullen spreken. Alleen lukt het me voorlopig nog niet om dat te doen op deze computers hier in het hostel. ;-) Sorry folks, nog even geduld!

Nu dit alles was nog maar een opwarming, want morgen begint het serieuze werk pas echt. Vandaag komt Bob af, een collega van de VRT en met hem trek ik morgenvroeg naar Torres Del Paine voor een nog langere trekking! En ik heb nu al blaren, dat beloofd! ;-)

Vandaag een dagje recupereren (hoewel ik weer vroeg wakker was) en dan de grens dus over naar Puerto Natales in Chili! En we hebben geluk, want de grens is bijna 2 weken dicht geweest door een stakingsactie tegen de verhoogde brandstofprijzen. Duizenden toeristen konden de grens niet over, maar kijk sinds eergisteren is ie terug open... Yes!


Nog 2 bedenkingen om af te ronden;

- Leve Belgie! Nergens anders kennen ze blijkbaar het systeem van loopbaanonderbreking! Als ik vertel dat ik 6 maanden LBO heb genomen om te reizen en er zelfs nog een beetje voor betaald word, dan bekijken ze me echt vol verstomming aan! Dat is blijkbaar nergens anders gebruikelijk, zelfs in onze buurlanden. Die willen allemaal naar hier verhuizen. Dus ik besef nu wel wat een luxe het is en hoe dankbaar we er gebruik van moeten maken! ;-)

- mensen komen en gaan! Onwaarschijnlijk hoe ik op amper 2 weken tijd al zo veel mensen heb ontmoet. sommigen ontmoet je voor een paar uur of 1 dag, anderen voor een paar dagen, maar uiteindelijk moet je altijd afscheid nemen en gaat ieder zijn eigen weg voort. En dat is vaak wel moelijk, want met sommigen klikt het echt wel goed om samen te reizen en dan moet je opniew verder en nieuwe mensen zoeken. Tja ik zal er nog aan moeten wennen.
En ze komen van overal. Vooral veel Duitsers, Israelis (die niet zo sociaal zijn), Fransen, Hollanders en ja zelfs Argentijnen! En iedereen heeft zijn verhaal en das altijd fascinerend! Maar het meest schitterende duo vond ik toch 2 mannen uit Seatle! Die waren al in heel Belgie geweest om bier te proeven. Essen, Sint-Niklaas, Mechelen, overal gingen ze naar bierbeurzen. De een was professioneel bridge scheidsrechter (is that a job? ;-), de ander brouwde ondertussen thuis zelf zijn bier. Op onze boottocht naar de Perito Moreno hebben we hele tijd gebabbeld over alle mogelijke Belgische bieren, denk dat ze er meer kenden dan mij (en dat wil al wat zeggen ;-)). Dus leve Belgie en zijn bieren! En dju nu krijg ik toch goesting in een trippel Westmalle (liesje kan je die mee opsturen? ;-))

Zo verder is 'In Patagonie' van Bruce Chatwin de perfecte literatuur en Olafur Arnalds en Jonsi & Alex de perfecte soundtrack (en nu zie ik de Jan al bedenkelijk kijken! ;-) maar die muziek komt hier nog des te meer tot zijn recht!)


Hoop dat het niet te lang was, maar de komende dagen ben ik weer totaal onbereikbaar! That's it, tot binnenkort voor meer nieuws uit Patagonie en hopelijk eindelijk eens wat foto's! Want jullie willen natuurlijk weten hoe verwilderd ik er ondertussen uitzie! ;-)

Tommie trekker