It's the end of the world... !

Ola amigos!

Wel waar zatten we.... afgelopen zondag in Punta Arenas in Chili! Heerlijk geslapen in Hostel Betty, tis daar super rustig! De volgende ochtend aan de ontbijttafel een Chileen leren kennen die eigenlijk in Oostenrijk woont, maar hij was hier met zijn broer op vakantie. We hadden samen besloten om de auto van de hostel te huren en naar Seno Otway te rijden, een gigantische pinguinkolonie een 60 km verder! En het was een prachtige trip, langs de straat van Magallenas, je zag de dolfijnen voorbijzwemmen en daar aangekomen dus veel pinguins gezien... Een superleuk en relax dagje en fijne broers! Ik kan al in Oostenrijk bij hem komen skieen als ik wil ;-)

Mijn plan was dan om de boot te nemen naar Puerto Williams, die vaart 1 keer per week, moet een geweldige trip zijn, maar helaas is die de hele maand volgeboekt! De enige andere manier om daar te geraken, was dus het vliegtuig... Had nog een lastminute vlucht gevonden, en op zich was dat ook al geweldig. Het uitzicht was enorm (al die eilandjes!) en je land echt vlak naast het Beagle kanaal! Indrukwekkend!

Puerto Williams - en NIET Ushuaia - is dus de meest zuidelijke stad! Het is gelegen in Isla Navarino een eiland onder Ushuaia en het Beagle kanaal. En daaronder heb je alleen nog het onbewoonde Cabo Horn en that's it, daarna stopt de wereld! Echt maf! En dat voel je ook, er heerst echt een bijzondere sfeer, moeilijk te omschrijven. Maar Puerto Willams is voor mij nu al de ontdekking en verrassing so far! Het is een scheet groot (2000 inwoners), een echte gemeenschap (iedereen kent er iedereen), amper toeristen en het straalt een enorme rust en schoonheid uit, stress kennen ze hier dus niet! Het kanaal ligt er bij als een spiegel, je ziet wat eenden voorbijvliegen en je word intens gelukkig.

Ik sliep in El Padrino, op zich ook al een avontuur. Ik kwam er aan en er was nog 1 andere gast, een ietwat rare Canadese backpacker die als een van de enige denk ik het hele eiland had doorkruist. De gastvrouw Cecilia woont een beetje verderop en komt meestal tegen de middag. Maar de deur staat altijd open, je kiest een bed uit en doet alsof je thuis bent. Even later kwam Cecilia dan en die is echt geweldig, zo warm en open! Ze nam mij direct mee naar het "centrum"(4 straten groot), hebben samen boodschappen gedaan en ik mocht haar gasvuurtje gebruiken voor de trekking, echt een schat!

De dag daarna ben ik dan alleen op 3-daagse trekking vertrokken naar Dientes de Navarino! Een waar trekkersparcours van 55km (Bob, dit is echt een terkking voor jou man!). Er is niet echt een pad, er zijn geen campings, er is niet niets buiten hier en daar wat markeringen. Dus je moet je weg zelf zien te vinden in een gigantisch, rotsachtig, ruw en ongerept natuurgebied! De canadees had het in 3 dagen gedaan, dus dat moest wel lukken! Je moet je eerst registreren bij de politie en daar zag ik al dat er gemiddeld maar 3 a 4 mensen per dag gaangemeld stonden! Ik had me dus al voorbereid op 3 dagen alleen rond te zwerven...

De eerste dag was echt prachtig, geweldig weer! Waanzinnige uitzichten (de ene keer zag je Argentinie, de andere keer Cabo Hornes en dus letterlijk het einde van het continent!) en ja toch een moeilijk parcours (je moest hele tijd je weg zoeken). Smiddags kwam ik al een Duits koppel tegen die op dagtrip waren en later op de middag kwam ik Duncan tegen! Een oude Britse marinier die aan zijn 2e dag bezig was. Hij zag zelfs op 30 cm van de markering niets (Oww is that an arrow!),maar toch sloeg hij er in zijn weg te vinden... Ik ben samen met hem verder getrokken en we hebben uiteindelijk s'avonds samen gekampeerd! Aangezien het zo vlot ging, was ik al op meer dan 1/3 van het parcours! Perfect op schema dus! En het was geestig om in Duncans gezelschap te zijn. De man zat voor de marine elk jaar een paar maand op Antarctica en de Falklands en had dus geweldige verhalen..

De volgende ochtend vroeg wakker, want had weer een heuse tocht voor de boeg! Maar ik dacht shit het is aan het regenen... Ik doe mijn tent open en ik kon mijn ogen niet geloven! Er lag gewoon een dik sneeuwtapijt van maar liefst 5 cm (zie foto!)! Ik wou Duncan wakker maken, maar die was nog goed aan het snurken! Maar ja je kon gewoon niet uit je tent, want het was ijskoud en je zag gewoon niets, dus we waren even gegijzeld in onze tent! Tegen de middag klaarde het iets op, hebben we onze tent afgebroken, maar toen kwam er een nieuwe sneeuwstorm! Ik besloot om voor 1 keer eens niet koppig mijn zin door te drijven en dacht dat het verstandiger was om terug te keren. Ik had zaterdagochtend vroeg mijn boot naar Ushuaia en die wou ik echt niet missen. het was te riskant om de rest nog op anderhalve dag te doen en ik wou niet nog eens een grootse zoekactie achter mij ;-)

Duncan ging moedig verder (die had nog veel tijd), ik droop teleurgesteld terug af naar beneden! Ik kampeerde ergens halverwege... Ik wil mijn tent opzetten en merk ineens dat ik alleen nog mijn binnenzeil en stokken had! Wat!? effe paniek, alles was zeiknat, dus had het los op mijn rugzak gebonden (as seen it from Bob! ;-)... Nu ik had het regelmatig gecheckt, dus het kon niet ver zijn! ikke terug naar boven... en gelukkig vond ik het 500meter verder aan een struik op een stile afdaling! oef!! Snachts nog uit mijn tent moeten spurten wegens hevige buikkrampen, gelukkig was het droog (het weer he!), maar de verdere details bespaar ik jullie! Ik hoor jullie al lachen, jaja den bockie gaat ook ies alleen kamperen! maar kijk eind goed al goed!

De volgende ochtend, was het terug aan het sneeuwen (best dat ik terugkeerd was), verder afgedaald, in totaal die 2 dagen nog 2 koppels gezien, dat was het! En geloof het of niet op mijn laatste afdaling kwam ik een 10-koppige cameraploeg van de BBC tegen! Die waren een documentaire aan het draaien over de extreme wind en weercondities! Nu grappig genoeg was het net die ochtend windstil, voor de rest hadden ze wel de goede locatie uitgekozen... En waren 2 locals bij die wat verderop een vuurtje aan het maken waren... Ik mocht me wat komen opwarmen en kreeg een sandwich en chocolade! Gastvrij als ze zijn...

Vrijdagnamiddag dan terug in El Padrino en het was een drukke bedoening. Er was nog een koppel bijgekomen die ik in Torres del Paine had ontmoet, een deense vrouw en een fransman, spanjaard en chileen! We hebben samen gekookt, Cecilia had dessert mee (rabarber crumble!) en het is nog een heel gezellige , maar korte nacht geworden!

Vanmorgen dan de boot naar Ushuaia genomen (nou dat is gewoon dus een zodiac waar 6 mensen in kunnen!) en ja tis hier een totaal andere sfeer... heel groot, druk, het lijkt precies een Zwitsers bergdorp, maar dan met Argentijnen! ;-) Ik mis de rust van Puerto Williams al....
En hier moesten we dus samen komen voor de Antarctica trip! We slapen vannacht nog hier in een 4-sterrenhotel! (mijn eerste en allicht enige deze trip! ;-) Mijn roommate heb ik nog niet gezien, wel al een paar japanners die me uitgebreid kwamen groeten! Om dan morgen rond 16u vertrekken! Wel ik kan nog amper wachten! Van hieruit is het nog 1000 km van Antarctica! Nog 2 dagen varen doorheen de beruchte Drake pasaage (heb ik al veel wilde verhalen over gehoord) en dan kunnen we hopelijk voet aan euh wal zetten (als het weer tenminste meezit). It's gonna be fun!

Voila een Antarctische groet en als de wind meezit tot over 10 dagen voor meer nieuws uit de Zuidpool!

Ah ja van mijn moeder moest ik meer fotokes plaatsen dus bij deze.... Geniet er van en graag wat nieuws vanuit Belgenland!!

Ciao