Saltwater!
Door: Bockie
Blijf op de hoogte en volg Tom
12 April 2011 | Peru, Arequipa
Hi Folks,
het is even geleden, dus tijd voor een update!
Het was een prachtig afscheid in Argentinie, met hoe kan het anders veel Argentijnen. Ik zat ten noorden van Salta, een beetje de Far West en enorm prachtig. Maar ik kwam er dus vooral Argentijnse toeristen tegen. Op zaterdag was er in Salta een concert van Indio Solari, een enorm populaire Argentijnse rock band. 100.000 man zou er naar toe gaan en ze kwamen uit alle uithoeken om dit concert van het jaar bij te wonen. Maar aangezien de afstanden hier zo enorm zijn (is als bij ons naar een concert in madrid gaan), namen de meeste vooraf een weekje verlof om wat in de buurt rond te trekken. En dat was super, overal kwam je ze tegen. Argentijnen beschouwen je meteen als een dikke vriend en zijn zo gastvrij en openhartig. Ze kookten voor mij, speelden muziek en namen mij overal mee naar toe. Yep in Argentinie ben je nooit alleen!
Met pijn in het hart ging ik verder de grens over naar San pedro de Atacama in Chili, een oase in het midden van de woestijn. En kijk ik was nog maar net gearriveerd en ik kwam de broer van Mol en zijn vriendin tegen. Wat een toeval en mol het is ons toch nog gelukt om af te spreken, merci voor de interventie :-)! San pedro is enorm toeristisch, maar o zo mooi! Van hier kan je enorm prachtige excursies maken naar zoutvlaktes, geisers, kan je sandboarden, heb je illegale party's... Het is er echt fijn vertoeven, maar de meeste toeristen zijn hier om uiteindelijk de 3-daagse 4x4 oversteek te maken naar het zoutmeer in Uyuni, Bolivië. En dat heb ik dan ook gedaan!
Een onvergetelijke trip, vooral de eerste dag! Je klimt doorheen de Altiplano tot 4400 meter en dat had ik meteen gevoeld. Voor het eerst in mijn leven mocht ik gewaar worden hoe het is om hoogteziek te zijn. Ineens overviel het mij, koortsig, kotsmisselijk, uitgeput en hoofdpijn! In de late middag kwamen we aan ons hoogste punt, geisers op 5000 meter en ik kon echt de jeep niet meer uit, zo verlamd was ik. Echt maf! Maar kijk vroeg gaan slapen, een stevige aspro en coca thee genomen en de volgende dag was ik terug fit. Vanaf dan was het echt genieten, je passeert langs meren met flamingos, geisers en hebt eindeloze, verlaten vergezichten... Prachtig! En dan uiteraard de laatste dag kom je aan in Uyuni en ga je naar de zoutvlakte. Het had enorm veel geregend de laatste maanden, dus het was letterlijk een zoutmeer! De hele vlakte stond bijna een halve meter onder water en dat zorgde voor een speciaal spiegeleffect! Een bijzonder mooie afsluiter van een heel fijne trip.
En zo was ik dan beland in Bolivie en meteen was ik er weg van. Na Argentinie en Chili is dit een cultuurschock en het ware Zuid-Amerika... Chaos, drukte, kleurrijk, geen engels meer, overal eetkraampjes, maar ook veel armoede, corruptie en weinig hygiene.
De busreizen zijn altijd een avontuur en je mag vooral niet te veel uit het raam kijken (steile afgronden!). Vaak stop je om nog wat reparaties door te voeren en 1 keer moest alle verkeer een paar uur wachten wegens wegenwerken. De enige weg was enkel open tijdens de schof van 12 tot 13u. Maar kijk langs de kant hebben ze er dan handig gebruik van gemaakt om lekker eten en drinken te verkopen. En ondertussen ben ik een geduldige mens geworden. En dan de 12 uur durende busrit naar La Paz, een supercomfortabele nachbus en voor het eerst zowaar een toilet! Maar ze was helaas kapot en gesloten... Ai ai het is dan echt uitkijken naar die ene nachtelijke stop (en wie mijn kleine blaas een beetje kent, weet dat dit echt afzien is! ;-)) Maar kijk de bus in Bolivie, is altijd een beetje reizen en ik heb mijn blaas weten trainen! :-)
In het zuiden van Bolivie, Sucre, heb ik nog een wondermooie 3-daagse trekking gemaakt doorheen de Maragua krater. Trekkings doe je hier niet meer alleen, maar met een lokale gids. Nergens zijn er kaarten of aanduidingen, dus dat is wel nodig. Maar eigenlijk is zo'n gids enorm interessant en je leert heel veel bij over het land... De meeste mensen op het platteland spreken ook enkel nog quechua (het dialect van de oorspronkelijke Andes bewoners), dus meteen ook handig om een vertaler te hebben. En ik was in fijn gezelschap van andere trekkers; 2 vrolijke Noorwegse meisjes die de hele tijd liepen te zingen (hun lijflied was Just like heaven), een Fransman (die een boot had weten te versieren om van Dakar in Rio de Janeiro te geraken) en een Zwitsers koppel (hij van het Duitse gedeelte, zij van het Franse, daar kan het perfect). We sliepen in kleine dorpjes en scholen. We schuilden voor de regen bij een plaatselijke boer. De mensen hebben hier echt niets, geen stromend water, geen electriciteit, enkel een lemen hutje en wat vee. En toch zijn ze altijd blij en gastvrij en nodigen ze je uit om een zelfgebrouwen maismengsel (chicha) te komen drinken! hartverwarmend! En wat een bijzonder mooie natuur!
Daarna heb ik even de oversteek gemaakt naar Cuzco in Peru (afstanden zijn zo relatief geworden). Ik had er een vriendin zitten en we wilden samen nog de vulkaan El Misti in Àrequipa beklimmen! Jawel een actieve vulkaan van maar liefst 5800 meter hoog, slik! De eerste dag start je vanop 3500 meter en klim je in de wolken tot het basiskamp op 4500 meter hoogte. Daar overnacht je dan, nou ja overnachten is veel gezegd. Om 1 uur in de nacht moesten we al opstaan, mijn kortste en koudste nacht ooit! Maar eens je opstond, waren de wolken voor het eerst verdwenen en had je een prachtig zicht over de verlichte stad Arequipa, de 2e grootste van Peru. Even "ontbijten" en dan 7 uur stappen. Het grootste deel in het donker (leve de Petzl en merci Liesje!), doorheen de sneeuw en vrieskou! Nog nooit heb ik zo hard afgezien. De hoogte maakt het zo zwaar en elke stap doe je uiterst traag. Je bent direct buiten adem en voelt je hart er bijna uitbonken. Vanaf 5400 meter kreeg ik hoofdpijn en werd ik duizelig. Maar je ziet de top en wilt niet opgeven. En ja dan wordt het ineens licht en zag ik de mooiste zonsopgang ooit en dat geeft meteen extra energie. De laatste 200 meter was nog flink op de tanden bijten en doorzetten en dan bereik je die top op 5800 meter! Een machtig gevoel en een onwaarschijnlijk zicht! Yep alweer een (letterlijk) hoogtepunt! Gelukkig ging de afdaling iets sneller en makkelijker (gewoon door de sneeuw naar beneden glijden, jippie!)
Nog een uitsmijter; In Peru waren er afgelopen zondag verkiezingen. Vanaf vrijdagavond mocht er nergens nog alcohol geschonken worden en waren de meeste bars dicht! Yep alles werd drooggelegd zodat er nuchter gestemd kon worden! Dat we daar maar eens een voorbeeld aan nemen, we hadden allicht nu nog een regering gehad! ;-)
Zo 4 landen in 1 blogverhaal, het gaat weer hard, even 2 dagen relaxen en dan ga ik terug naar Bolivie, want daar wil ik nog heel veel doen!
Nieuws uit België is nog steeds welkom! Voor zij die paasvakantie hebben, geniet er van! Voor de anderen, euh probeer er ook van te genieten!
ciao,
Tom
het is even geleden, dus tijd voor een update!
Het was een prachtig afscheid in Argentinie, met hoe kan het anders veel Argentijnen. Ik zat ten noorden van Salta, een beetje de Far West en enorm prachtig. Maar ik kwam er dus vooral Argentijnse toeristen tegen. Op zaterdag was er in Salta een concert van Indio Solari, een enorm populaire Argentijnse rock band. 100.000 man zou er naar toe gaan en ze kwamen uit alle uithoeken om dit concert van het jaar bij te wonen. Maar aangezien de afstanden hier zo enorm zijn (is als bij ons naar een concert in madrid gaan), namen de meeste vooraf een weekje verlof om wat in de buurt rond te trekken. En dat was super, overal kwam je ze tegen. Argentijnen beschouwen je meteen als een dikke vriend en zijn zo gastvrij en openhartig. Ze kookten voor mij, speelden muziek en namen mij overal mee naar toe. Yep in Argentinie ben je nooit alleen!
Met pijn in het hart ging ik verder de grens over naar San pedro de Atacama in Chili, een oase in het midden van de woestijn. En kijk ik was nog maar net gearriveerd en ik kwam de broer van Mol en zijn vriendin tegen. Wat een toeval en mol het is ons toch nog gelukt om af te spreken, merci voor de interventie :-)! San pedro is enorm toeristisch, maar o zo mooi! Van hier kan je enorm prachtige excursies maken naar zoutvlaktes, geisers, kan je sandboarden, heb je illegale party's... Het is er echt fijn vertoeven, maar de meeste toeristen zijn hier om uiteindelijk de 3-daagse 4x4 oversteek te maken naar het zoutmeer in Uyuni, Bolivië. En dat heb ik dan ook gedaan!
Een onvergetelijke trip, vooral de eerste dag! Je klimt doorheen de Altiplano tot 4400 meter en dat had ik meteen gevoeld. Voor het eerst in mijn leven mocht ik gewaar worden hoe het is om hoogteziek te zijn. Ineens overviel het mij, koortsig, kotsmisselijk, uitgeput en hoofdpijn! In de late middag kwamen we aan ons hoogste punt, geisers op 5000 meter en ik kon echt de jeep niet meer uit, zo verlamd was ik. Echt maf! Maar kijk vroeg gaan slapen, een stevige aspro en coca thee genomen en de volgende dag was ik terug fit. Vanaf dan was het echt genieten, je passeert langs meren met flamingos, geisers en hebt eindeloze, verlaten vergezichten... Prachtig! En dan uiteraard de laatste dag kom je aan in Uyuni en ga je naar de zoutvlakte. Het had enorm veel geregend de laatste maanden, dus het was letterlijk een zoutmeer! De hele vlakte stond bijna een halve meter onder water en dat zorgde voor een speciaal spiegeleffect! Een bijzonder mooie afsluiter van een heel fijne trip.
En zo was ik dan beland in Bolivie en meteen was ik er weg van. Na Argentinie en Chili is dit een cultuurschock en het ware Zuid-Amerika... Chaos, drukte, kleurrijk, geen engels meer, overal eetkraampjes, maar ook veel armoede, corruptie en weinig hygiene.
De busreizen zijn altijd een avontuur en je mag vooral niet te veel uit het raam kijken (steile afgronden!). Vaak stop je om nog wat reparaties door te voeren en 1 keer moest alle verkeer een paar uur wachten wegens wegenwerken. De enige weg was enkel open tijdens de schof van 12 tot 13u. Maar kijk langs de kant hebben ze er dan handig gebruik van gemaakt om lekker eten en drinken te verkopen. En ondertussen ben ik een geduldige mens geworden. En dan de 12 uur durende busrit naar La Paz, een supercomfortabele nachbus en voor het eerst zowaar een toilet! Maar ze was helaas kapot en gesloten... Ai ai het is dan echt uitkijken naar die ene nachtelijke stop (en wie mijn kleine blaas een beetje kent, weet dat dit echt afzien is! ;-)) Maar kijk de bus in Bolivie, is altijd een beetje reizen en ik heb mijn blaas weten trainen! :-)
In het zuiden van Bolivie, Sucre, heb ik nog een wondermooie 3-daagse trekking gemaakt doorheen de Maragua krater. Trekkings doe je hier niet meer alleen, maar met een lokale gids. Nergens zijn er kaarten of aanduidingen, dus dat is wel nodig. Maar eigenlijk is zo'n gids enorm interessant en je leert heel veel bij over het land... De meeste mensen op het platteland spreken ook enkel nog quechua (het dialect van de oorspronkelijke Andes bewoners), dus meteen ook handig om een vertaler te hebben. En ik was in fijn gezelschap van andere trekkers; 2 vrolijke Noorwegse meisjes die de hele tijd liepen te zingen (hun lijflied was Just like heaven), een Fransman (die een boot had weten te versieren om van Dakar in Rio de Janeiro te geraken) en een Zwitsers koppel (hij van het Duitse gedeelte, zij van het Franse, daar kan het perfect). We sliepen in kleine dorpjes en scholen. We schuilden voor de regen bij een plaatselijke boer. De mensen hebben hier echt niets, geen stromend water, geen electriciteit, enkel een lemen hutje en wat vee. En toch zijn ze altijd blij en gastvrij en nodigen ze je uit om een zelfgebrouwen maismengsel (chicha) te komen drinken! hartverwarmend! En wat een bijzonder mooie natuur!
Daarna heb ik even de oversteek gemaakt naar Cuzco in Peru (afstanden zijn zo relatief geworden). Ik had er een vriendin zitten en we wilden samen nog de vulkaan El Misti in Àrequipa beklimmen! Jawel een actieve vulkaan van maar liefst 5800 meter hoog, slik! De eerste dag start je vanop 3500 meter en klim je in de wolken tot het basiskamp op 4500 meter hoogte. Daar overnacht je dan, nou ja overnachten is veel gezegd. Om 1 uur in de nacht moesten we al opstaan, mijn kortste en koudste nacht ooit! Maar eens je opstond, waren de wolken voor het eerst verdwenen en had je een prachtig zicht over de verlichte stad Arequipa, de 2e grootste van Peru. Even "ontbijten" en dan 7 uur stappen. Het grootste deel in het donker (leve de Petzl en merci Liesje!), doorheen de sneeuw en vrieskou! Nog nooit heb ik zo hard afgezien. De hoogte maakt het zo zwaar en elke stap doe je uiterst traag. Je bent direct buiten adem en voelt je hart er bijna uitbonken. Vanaf 5400 meter kreeg ik hoofdpijn en werd ik duizelig. Maar je ziet de top en wilt niet opgeven. En ja dan wordt het ineens licht en zag ik de mooiste zonsopgang ooit en dat geeft meteen extra energie. De laatste 200 meter was nog flink op de tanden bijten en doorzetten en dan bereik je die top op 5800 meter! Een machtig gevoel en een onwaarschijnlijk zicht! Yep alweer een (letterlijk) hoogtepunt! Gelukkig ging de afdaling iets sneller en makkelijker (gewoon door de sneeuw naar beneden glijden, jippie!)
Nog een uitsmijter; In Peru waren er afgelopen zondag verkiezingen. Vanaf vrijdagavond mocht er nergens nog alcohol geschonken worden en waren de meeste bars dicht! Yep alles werd drooggelegd zodat er nuchter gestemd kon worden! Dat we daar maar eens een voorbeeld aan nemen, we hadden allicht nu nog een regering gehad! ;-)
Zo 4 landen in 1 blogverhaal, het gaat weer hard, even 2 dagen relaxen en dan ga ik terug naar Bolivie, want daar wil ik nog heel veel doen!
Nieuws uit België is nog steeds welkom! Voor zij die paasvakantie hebben, geniet er van! Voor de anderen, euh probeer er ook van te genieten!
ciao,
Tom
-
12 April 2011 - 16:35
Dirk Vda:
Hallo Tom,
Arequipa, fantastische stad, we hadden daar een erg fijn hotel : la casa de mi abuela. Die grootmoeder had haar zaakje in elk geval goed voor elkaar. Houd ons op de hoogte want er was nu wel wat tijd overheen gegaan sinds je laatste verslag. We werden al wat ongerust. Uyuni vond ik ook erg uniek, het was er toen kurkdroog met een picknick op het Islas de Piscadores. Moet er nog zout zijn. Enfin, ik ga nu wat Cd'tje van la Esterella bijpersen want die is vandaag op de gezegende leeftijd van 91 jaar overleden
Groeten,
Dirk -
12 April 2011 - 17:02
Tom De Bock & Liesje!:
wel ik zou de zoutvlakte nu ook wel eens droog willen zien...
I know het had te lang geduurd, maar het kwam er even niet van. Ik beloof nooit nog zo lang te wachten met verhalen! ;-)
En dat La esterella een mooi plaatsje krijgt daarboven! succes met de compilatie! -
12 April 2011 - 18:20
Mooi :
Indio Solari, het klinkt als muziek in de oren en 100.000 mensen die komen kijken naar zo'n optreden, man man man. Tom, leuk te lezen dat het je goed gaat en de foto's zijn echt adembenemend. Zoals Dirk net liet weten namen we afscheid van La Estrella, ook Jef Burm de acteur is begraven vorig weekend. Ik geef nog even mee dat er in Nederland een stevig drama was. Een dolgedraaide man heeft er het voorbije weekend lelijk tekeer gegaan met een wapen. Resultaat 7 of 8 doden inclusief de schutter. Pijnlijk gewoon dat het kan gebeuren hé. Dit geheel ter zijde, wij lezen je avonturen en kijken nu al uit naar de 3 landen wat dat gaat opleveren aan verhalen uit Bolivie. Chili spreekt mij enorm aan en Argentinië uiteraard. Veel plezier en merci voor de fijne berichten. We blijven ze geboeid volgen, tot gauw hé! -
13 April 2011 - 05:45
Els Germonpré:
Hey Tom!
Amai, wat een reis! ik ben stikjaloers. :-) Maar geniet met volle teugen want voor je het weet sta je hier terug.
Hier bij ons weinig nieuws, de zon begint er al een beetje door te komen maar gisteren heeft het gehageld, dus alles is nog mogelijk. Voor de rest veel goeie lokale releases maar nog maar weinig namen voor Pukkelpop bekend. En oh ja, ik ben ondertussen ook zwanger! :-)
vele groetjes!
els
-
13 April 2011 - 06:35
Ariane:
Een DROOM ! Wat een prachtige foto's. -
13 April 2011 - 07:44
Bea:
hey Bockie! fijn te horen dat het je goed gaat, ik ben echt jaloers! MNM's toekomst staat op de helling (ondertussen niks meer over gehoord, misschien was het een storm in een glas water?), was je maar niet vertrokken! :-)) met mij alles ok, 't is te zeggen, na mijn avontuur van een jaar bij het UZ te Leuven, had ik vrij direct opnieuw een job maar na 3 maanden hebben we er (op mijn aandringen feitelijk) een einde aan gemaakt. 't was niks voor mij, zeer uitvoerend en saai bureauwerk in een saai kader en een saaie sector (klasseren, data input, copiëren, brieven plooien). elke dag me naar het werk slepen zonder een perspectief, elke dag vragen wat mijn volgende taak was, dat is goed voor een jobstudent hè. de omstandigheden en voorwaarden waren perfect, maar ik ging dood in mijn hoofd.maar ik geniet nu met volle teugen van de vrijheid hoor! ik vertrek zondag voor 2 weken naar mijn nicht in Turkije, Göcek is een zalig zeilersdorpje waar zwembad, lezen, lekker eten en drinken centraal staan, met 2 zussen van mij komt dat dik in orde. ik heb nood aan wat rust in mijn hoofd en dan vlieg ik er terug in! ben gisteren naar James Blake gaan kijken en ben oa Sarah van riel tegengekomen, was een leuk terugzien. James Blake is nog wat bleekjes, er is nog werk aan de winkel om live een opwindende show te krijgen, ik ben nog niet overtuigd maar dat komt nog wel (zéker met zijn topdrummer!). Morgen misschien nog op de valreep naar try-out van Arsenal in het Depot (is in verbouwing en zitten nu tijdelijk vlak bij mij thuis, handig). Tricky staat ook in Depot, dat wordt genieten! En dan is er nog Steak n° Eight, afin, te veel om op te noemen. Laat de zomer maar beginnen, ik ben klaar voor alle fijne festivals! groetjes en een dikke bees, bea -
13 April 2011 - 12:02
Peter Decraene:
weer heel plezant om te lezen Tom ! Ga je nog kunnen aarden hier in kleingeestig België . :-) -
13 April 2011 - 12:14
Meneer Van Nr. 30:
Nieuws uit België!? Je maakte daar toch even een grapje, he? You MUST be kidding, ...toch?
PS: Blijf die blaas trainen, makker!
-
13 April 2011 - 13:03
Tom De Bock & Liesje!:
wel fijn om jullie reacties te horenª wooooww els zwanger! dikke proficiat! Voor wanneer is het?
En Bea veel plezier in Turkije en hoop dat je snel je ding vind!
En Peter tjá dat valt nog af te wachten :=) -
13 April 2011 - 13:32
Hilde:
Dat was inderdaad lang geleden,... maar als je dan weer met zo'n verhaal en zo'n prachtige foto's weet af te komen, weten we dat het goed gaat met jou. Een update : de kernramp in japan is even erg als die van tsjernobil, maar ik weet niet of de japanners dat al weten. We hebben nog steeds geen regering, misschien hadden we wel allemaal stevig moeten drinken net voor de verkiezingen, prins Laurent had bijna zijn dotatie moeten afgeven. Waarom eigenlijk? hij wou er even tussenuit naar Congo. Als dat al niet meer mag. Hier nog veel mensen op sneeuwvakantie, hoewel ik denk dat ook zij beter de ski's of snowboard in het zand kunnen gebruiken. Vrijdag vertrekken dries en dirk naar Marokko om te mountainbiken. Dat zal ook wel spectaculair zijn denk ik. De routes van het waasland kenden ze al van buiten, vandaar,... Veel groetjes en take care -
14 April 2011 - 19:59
Maggy:
Hey Tom!
Grappig, je treedt in men voetsporen! Heb toch een 10 dezelfde foto's! Zalig!
Que te vaya bien!
Maggy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
