Roadblock!

Chicos,


Bij mijn laatste blog zat ik nog in Copacabana, Bolivie, klaar om richting Peru (cusco) te vertrekken!
Maar het was nog een heuse klus om er te geraken. De mijnwerkers hielden een 48-urenstaking en hadden er niets beters op gevonden om de enige weg van Copacabana naar Puno (en bijgevolg Cusco) te blokkeren. Wie in belgie al gefrustreerd geraakt door de NMBS stakingen, hier staken ze dus om de 5 botten.... En ja 2 dagen lang zou er geen enkele bus vertrekken richting Puno! Ik zou de dag erna aan mijn Inca trail beginnen, dus ik kon niet wachten en moest absoluut in Cusco geraken. Dan maar zelf op eigen houtje een kruistocht begonnen. Taxi genomen naar de Boliviaanse grenspost, vandaar verder gewandeld naar de Peruviaanse.... Daar leerde ik alweer een bijzonder sympathiek Argentijns koppel kennen die ook absoluut naar cusco wilden. Met ons drieen zijn we dan aan een heuse tocht begonnen. We namen een taxi tot de eerste wegblokkade, daar kon je gewoon doorheen wandelen, stukje stappen, liften tot de volgende blokkade, eindje stappen, enzovoort. Het was eigenlijk een heel fijne trip, we kwamen in kleine dorpjes, waar we anders nooit terecht zouden komen en stukje bij beetje kwamen we dichterbij! En jawel 3 taxi's, 4 wagens, 2 motortaxi's, 4 bussen en 19 uur later zijn we in Cusco gearriveerd! Het was 3 uur s'nachts toen ik in mijn hotelkamer arriveerde, heb me nog een halfuur op mijn bed gelegd en dan was het tijd om terug te vertrekken. Om 4u30 hadden we namelijk afgesproken om aan onze 4-daagse Inca trail te beginnen! Niet geslapen, maar ik was zo blij dat ik er geraakt was. Je ticket voor de Inca trail is enkel op die welbepaalde dag geldig (alles is strikt gelimiteerd tot 500 man per dag), dus uitstellen of later komen was geen optie! Oef!.

In het fijne gezelschap van 2 Engelsmannen en 4 Portugezen zijn we dan aan onze pelgrimstocht naar Machu Picchu begonnen. Gelukkig was de eerste dag een makkelijke starter, een tamelijk vlak stuk en ideaal om er in te komen. En gelukkig was dit een super luxueuze trekking. Ik had een grote tent voor mij alleen die klaarstond op het einde van de trekking. Je werd s'ochtends (steeds erg) vroeg wakker gemaakt met een kop warme coca thee en een kom warm water om je te wassen. En het eten was 3x per dag om van te smullen. Na 2 weken een dieet van brood, pasta en kip eindelijk nog eens goed geschranst! Onwaarschijnlijk hoe die man kon koken met zulke beperkte middelen. Het was echt verwennerij, 12 porters (dragers) die voor je zorgden, het is en blijft een raar en dubbel gevoel. Maar trekkings naar Machu Picchu zijn nu eenmaal een hele bedrijvigheid in Peru, met wel 8000 porters en 5000 gidsen enkel en alleen in Cusco!

Dag 2 was iets zwaarder; 1400 meter klimmen en dan 1000 meter dalen, de knieen hebben het gevoeld. En bizar genoeg hebben we hoog in de bergen nog de 2e helft van de halve finale van de Champions League gezien (barca-Madrid). Ze hebben daar alles... Vanaf dag 3 kom je dan oog in oog te staan met de Machu picchu berg (weliswaar de achterkant), maar net als bij een vrouw voel je alvast de spanning en opwinding en ben je zo benieuwd om met eigen ogen te zien hoe het er langs voor zal uitzien. Alleen weet je dat dit nooit zal tegenvallen! :-) (sorry ladies ben al zo lang alleen)

En dan brak dag 4 aan... Om 3u30 opgestaan, omdat de porters hun enige trein moeten halen om 5u30. Want het is nog een uur wachten in het donker aan het eerste checkpoint dat raar genoeg pas om 5u30 open gaat. Met honderden sta je uiteindelijk te wachten, het voelt een beetje als wachten tot de poorten opengaan van een festival. En dan is het eindelijk zo ver, stipt 5u30 en de gates are open.... Dan was het als een race, want je wil zo snel mogelijk Machu Picchu zien en je wil in de running blijven voor de tickets van Wayna picchu (de berg tov Macchu Picchu, enkel beperkt voor de 400 eerste bezoekers). Nog nooit zo snel gestapt met een volle rugzak en zo vol opwinding. Na een uur sta je dan boven aan de Sungate en kom je voor het eerst oog in oog te staan met Machu Picchu! Tranen van opwinding en geluk, een euforisch gevoel en overgetelijk zicht! De inca trail is de enige trekking die dit te voet doet en alleen daarvoor zou je het al aanraden! Vanaf dan was het vliegensvlug naar beneden stappen en zag je Picchu steeds van dichterbij. Om 6u45 waren we beneden! Kapot, maar zo blij! Ondanks het feit dat de 400 tickets voor Wayna Picchu al om 6u waren uitgedeeld. Macchu Picchu is op zich al verbluffend en magisch! Een terecht werelds wonder en wondere wereld. Hallicunant hoe alles gebouwd is en voor zo'n korte tijd uiteindelijk gebruikt is. Van de ene verstomming in de andere... We hadden een geweldige gids die heel uitvoerig vertelde over de inca 's en ik ben er echt door gefascineerd geraakt. Een heel interessante cultuur en onwaarschijnlijk met welk vernuft en intelligentie alles was gebouwd. Ja die Inca's waren zeker geen uilen! En heel toevallig zijn we toch nog naar boven kunnen klimmen op de Wayna Picchu. Een aantal mensen waren niet komen opdagen en wij konden hun plaatsen in nemen. Als nummer 385 naar boven en dit maakte deze trekking helemaal af! Een onwaarschijnlijk zicht over Macchu Picchu! En het zoveelste hoogtepunt!

Euforisch terugkeerd naar Cusco en daar eindelijk mijn ouders terug gezien! Het was een fijn weerzien en dat zijn we dan ook goed gaan vieren met een traditioneel gerecht 'guinea pig', een soort van hamster! Weinig vlees, maar wel enorm lekker!
Dan was het met de (luxueuze) trein naar Puno aan het Titicacameer en verder met de bus naar Arequipa waar onze huurauto stond te wachten. Onze road trip begon met een tocht naar de "Canyon de Colca", de 2e diepste canyon ter wereld en bijzonder indrukwekkend! Het was weer geweldig om een auto te hebben, we kwamen in kleine dorpjes terecht waar zelden toeristen waren, langs idyllisch, verlaten wegen en pikten locals op die een eindje wilden meerijden. Het verhaal dat iedereen hier al weken bezig houdt en elke dag in de kranten staat, is de verdwijning van een jonge gast in de canyon. Hij is al meer dan 25 dagen vermist, talloze zoekacties ten spijt. Een van de mensen die we een lift gaven, was een lokale gids die op eigen houtje een 4-daagse zoektocht ging ondernemen. Hij heeft me nog een eindje meegenomen in de vallei en het was interessant om zijn verhaal te horen. De plaatselijke bevolking denkt namelijk dat zijn verdwijning een offer is voor de bergen.... De dag daarna zijn we toevallig de ouders van de verdwenen jongen nog tegengekomen, allemaal heel dramatisch, want het is bijna onmogelijk dat ze die ooit nog levend gaan terug vinden.

De dag daarna zouden we de canyon verlaten en naar de kust trekken. Op de kaart leek het een eenvoudige opdracht, er was maar 1 baan recht naar beneden! Het bleek een weliswaar moeilijk berijdbare baan te zijn, maar het was waanzinnig prachtig! Alleen tegen het einde van de dag reden we ineens voorbij een dorpje , waarvan ik zag dat het ergens totaal anders op de kaart lag (hier staan dus nergens wegaanduidingen)! Even aan de weinige passanten gevraagd en yep die bevestigden ons dat we op weg waren naar Arequipa! Wat? we waren keihard afgeweken en op weg naar ons beginpunt, helemaal de andere kant! Om 18u wordt het hier stikdonker en kan je geen kant meer uit, dus terugkeren zat er niet meer in. Deze keer geen kapotte nafttank, maar wel een bina lege! Een gouden tip, tank altijd van zodra je kan! we waren doorgereden in de hoop verder op weg nog te kunnen tanken :-), dus in een plaatselijk klein dorpje na een halfuur rondvragen toch bij iemand thuis nog een paar liter benzine gekregen. En dan op goed geluk doorgereden, het werd donker, maar in de verte zagen we een verlichte stad! De redding! het was heel bizar, ik had me voorgenomen op een duik in de oceaan, maar in de plaats kwamen we ergens in de woestijn terecht in een oase; een drukke, grote stad waar geen enkele toerist, hotel of restaurant te bespeuren was. Een politieagent bij de arm gegrepen en die heeft ons naar een van de weinige hotels gebracht. Daar gevraagd waar we zaten en bleek dat we toch dicht bij onze eindbestemming - de kust - waren! Het is nog altijd een groot raadsel, want we hebben maar 1 baan gezien, maar blijkbaar hebben we ergens een serieuze bocht om genomen. En bizar genoeg staat deze grote stad nergens op de kaart, alsof het een spookstad is (meneer Michelin toch even nakijken?).... In een "polleria" nog een lekkere kip met friet gegeten, maar we werden aangegaapt alsof we aliens waren! Yep ons moeder zal het niet snel vergeten!

De volgende dag eindelijk de oceaan gezien! Het was een prettig weerzien, maar toch iets te fris voor die duik! En eindelijk op de panamaricana, een enorm schitterende snelweg tussen de oceaan en de woestijn! Vandaar was het verder de woestijn in richting Nasca. Daar zijn we dan met een klein vliegtuigje (5 passagiers en 2 piloten) over de mysterieuze Nasca lijnen gevlogen, gigantische tekeningen van 2000 jaar oud gegroefd in de grond! Een bumpy vlucht (de vrouw naast ons moeder kon het niet meer aan en maakte dankbaar gebruik van de plastiek zakjes), maar alweer onvergetelijk en fascinerend!! In de namiddag nog meer bumpy rides.... met ons vader ben ik dan een tocht gaan maken in een 'dune buggy' (zie foto) in de duinen, die hier iets groter en hoger dan die van in Knokke! Man nog nooit zo veel kriebels gevoeld, het was spectaculair en goed in de wind gezeten!
Onze laatste nacht hebben we dan in schoonheid afgesloten, in Paracas, een klein vissersdorpje, in een resort met een privé strand en zicht op zee! Schitterend! Yep het zal straks weer wennen zijn als ik terug in mijn tentje lig!

Voor onze laatste trip naar onze eindbestemming Lima, toch nog een 'good old' wegblokkade gehad! De enige weg van Paracas naar Lima hadden ze op verschillende plaatsen geblokkeerd met stenen. Deze keer waren het de boeren die staakten! Er was weer geen enkele andere weg en ik moest absoluut vanavond in Lima zijn voor mijn vlucht.... dus 2 gasten op nen brommer aangesproken, die hebben ons dan tegen betaling gegidst via hobbelige omwegjes omheen de blokkade! Na een uur terug op een lege autostrade, maar het geluk was van korte duur; iets verderop een nieuwe blokkade!!! Terug 2 gasten op nen brommer gevonden die ons opnieuw gegidst hebben, uiteraard tegen betaling! Maar deze keer had de jeugd er niets anders op gevonden om ook de alternatieve wegen te blokkeren, dus opnieuw betalen.... En dan was het nog 40 km doorheen akkers, boom- en wijngaarden! Gelukkig hadden we deze keer een 4x4 anders hadden we daar nog vastgezeten! Maar kijk toch net op tijd in Lima geraakt!! En alweer een dag om niet licht te vergeten!
Het was weer een mooie trip en ik heb er een nieuwe liefde bij! Peru has it all; woestijn, kust, bergen, meren, jungle, Inca cultuur, folklore, lekker eten, wegblokkades.... Elke moment is het iets anders!

Et voila, hier in Lima neem ik afscheid van mijn ouders. Zij gaan richting Mexico, ik vertrek in een paar uur naar het Paaseiland! Wie denkt dat ik het groot lot of de plaatselijke Pappenheimers heb gewonnen.... Voor een prikje heb ik vliegtickets gevonden vanuit Lima, een nieuwe connectie naar het eiland (dat eigenlijk tot Chili behoort) en een promotiestunt van LAN! Lang leve LAN! Of er daar ook blokkades zijn, lezen jullie over 2 weken!


Hasta pronto,

Tom