Here comes the rain again!

Chicos,

Hier zijn we weer, hopelijk kunnen jullie nog volgen!! ;-) Ja het gaat snel en een korte blog schrijven gaat dus niet he, maar we hebben ons ingehouden! En nu laten we jullie 2 weken met rust! ;-)

We hadden dus geraft in Costa Rica... De volgende dag voelden we ons wild raftavontuur zwaar in ons lijf: alles was stijf, vooral de billen van je vast te pinnen op de zijkant van de boot, amai! Hoog tijd om dieper de bergen in te trekken naar san gerardo de rivas en de stijve beentjes nog wat meer te strekken. San gerardo ligt namelijk aan de voet van de hoogste berg van Costa Rica, cerro chirripo op 3800 meter! En uiteraard wilden we daar bovenop staan!

In san gerardo, een pieklein dorje, sliepen we in een fantastisch hostelletje, meer een soort van boomhut, echt omgeven door de jungle. Er zat nog en een hollands kopel en nog een .... jawel hollandse familie, dus het werd er ‘hartstikke gezellig, joh’! Nee het voelde echt aan als thuis... het regende er ook de hele dag :-) dus gewoon de eerste dag een omeletje gebakken, boekje gelezen voor de kachel en alles voorbereid voor onze klim de volgende ochtend. Om 5 uur opgestaan om er dan eindelijk aan te beginnen; een 2-daagse tocht van 48 km in totaal, 2500 meter in hoogte klimmen over een tocht van 19,5 km en wat had je gedacht nog eens 2500 meter dalen ook! Het begon heel mooi: zon en zweten dus, maar na kilometer 7 was het om zeep en is het niet meer gestopt met regenen! Bovendien was er geen drinkwater beschikbaar in de refugio na 7 km waardoor het water gerantsoeneerd moest worden tot ‘enkele slokjes per kilometer’. ( En daar zo stappend in de gietende regen met een groot blad open houdend om "meer" water in de fles te laten glijden, daar kreeg Liesje echt respect voor het begrip "watergewinning" :-) Op 11 km was er gelukkig een waterval en hebben we kunnen bij tanken.

Een paar uur later kwamen we dan verzopen aan in het basiskamp op 500 meter van de top. Die wilden we sparen voor de volgende dag, hopelijk iets droger. Het basiskamp was een soort van logement dat deed denken aan de ziekenkasreizen toen we 12 waren. Heel ongezellige barakken, enorm koud (Eva, je muts is nog eens goed van pas gekomen!), maar je kon wel je eigen potje koken! Vroeg gaan slapen, want we wilden dan om 2u30 opstaan om naar de top te gaan! Wekker ging af midden in de nacht, maar we hoorden het nog volop regenen, nog efkes ons eigen omgedraaid maar een halfuur later was het gestopt met regenen en zijn we er toch aan begonnen! Nog 2 uur klimmen in het donker en de kou. Toen we de top bijna bereikten, begon het nog eens enorm te waaien. En eigenlijk waren de laatste 300 meter langs stenen en rotsen omhoog klauterend echt wel gevaarlijk. De wind ging zo hard dat je je best niet te groot maakte, want dan was je zooo weggeblazen... Boven gekomen was het- jammer genoeg - superbewolkt. Bij helder weer moet je naar het schijnt een fenomenaal zicht hebben, waar je zowel de caraibische als de pacifische kust kan zien en zelfs een zicht op Panama hebt. Nu zagen we amper elkaar en moesten we onze verbeelding gebruiken! Maar toch was het een machtig gevoel om daar boven te staan en meteen Liesje haar hoog(s)tepunt ever! Ja ze doet dat goed hoor :-)

Dan terug naar beneden naar het basiskamp waar ineens de zon komt piepen!! Nog even aan gedacht om terug naar boven te gaan, maar dat konden de benen niet meer aan.... Als troostprijs kregen we wel een mooi zicht op de Pacific coast en zagen we eindelijk voor het eerst de omgeving rondom ons! Mooi hoor! Maar de zon was helaas van korte duur, bij onze afdaling vanaf kilometer zeven begon het terug te gieten.... Het werd nog een zware afdaling, al ploeterend doorheen de modder, verschillende keren onderuitgezakt, allee, ik toch, en Liesje maar lachen ipv te helpen, of zou dit wraak zijn voor de rafting?? (Ik had wel eerst gevraagd of je pijn had he, en ben dan pas in lachen uitgebarsten! Sorry stoere bink, maar je was zoooo grappig :-)) Wij dachten dat het regensiezoen op zijn hoogtepunt zat, maar blijkbaar was dit zelfs voor costa rica heel extreem en regent het zo maar 3x 1 week per jaar! En wij waren erbij! :-)

In de namiddag kwamen we dan smerig en vuil aan in onze hostel. We wilden meteen in onze (stink)auto stappen en warmere oorden opzoeken aan de kust, naar het surfdorpje Dominical. Eerst nog even wat energie opdoen in de gezellige keuken met Dorrie en Leon met koffie en thee en Tom met twee megagrote versgebakken energierepen van het huis! (Ja, ontdekking van de reis: Tom heeft een nooit aflatende honger! Eten dat hij doet, dat geloof je niet: chips, donuts - atijd in het meervoud, ijsjes... On-voor-stel-baar!)

Op 1 dag dus van de bergen naar de zee, van 3800 meter naar zeeniveau. het kan allemaal in Costa Rica! Maar het deed deugd, Dominical is een heel klein plaatsje met fantastisch hoge golven en dus veel surfers. Nu was het tijd om even te bekomen, uit te rusten (allez toch voor een half dagske :-) en onszelf en onze kleren even te laten opdrogen!


Van Dominical gingen we dan verder naar de Peninsula de Osa, een shiereilandje in het zuiden, waar het Corcovado park is, volgens national geographic de meest zuivere groene long op aarde. Het is een enorm gigantisch park en er zijn verschillende mogelijkheden om er te geraken. Wij wilden naar Carate gaan, het verste dorpje en de meest zuidelijke ingang. Maar dat leek makkelijker op papier dan in werkelijkheid. De baan lag er enorm slecht bij en we deden er langer over dan verwacht, vol putten en we moesten weer verschillende riviertjes over. Het begon dus ineens donker te worden (typisch bij ons, we zijn niet zo goed in inschatten hoe lang een rit duurt, en komen vaak opeens in het donker te staan) en we hadden nog een dikke 10 km te doen, en aan 15 km per uur duurt dat nog wel even hoor! En toen kwamen we ineens voor een brede rivier te staan, oeps wat nu.... Ok eerst te voet erdoor, shit nat tot aan mijn middel, ai dat konden we echt niet maken in het donker.... ! 1km terug hadden we een bord zien staan van een B&B, ok terug gerdraaid naar daar.... het zag er heel donker uit, maar ineens kwamen er 2 mannen naar boven, Slaapplaats hadden ze niet (hoewel het er leeg uitzag) en eten hadden ze ook niet (mijn maag was natuurlijk al aan het grommen!). Maar ze wisten ons wel te vertellen dat we de rivier makkelijk over konden steken, als we maar snel genoeg reden - dus dat gaf ons een beetje hoop, we moeste het risico nemen, want zonder eten en water, was kamperen ook geen optie, maar oh boy, vanuit die rivieri wilden we de pechdienst liever niet moeten bellen hoor! Ok terug naar de rivier, billen en adem dicht en dan die rivier door. Pfff ik hoorde het hart van Liesje zo hard kloppen, het laatste stuk was echt ineens steil en daar bleven we dan ook steken, banden draaiden door... Het is gedaan, we zitten vast! Maar toen de ijzige stem van Liesje: "Terug achteruit en opnieuw vooruit!" En hey, het lukte en we waren aan de overkant en in Carate! Een euforisch gevoel, maar toch ook een ontnuchtering....bij Carate hadden we ons een echt dorp voorgesteld, maar het bleken gewoon 3 resorts en een klein winkeltje te zijn (dat al dicht was uiteraard). Alles zag er donker en verlaten uit... Wij aangeklopt bij de eerste 2 resorts, waarbij ze ons heel raar bekeken van waar wij kwamen (via de rivier was de enige mogelijkheid, maar blijkbaar reed daar geen enkele toerist door met een huurwagen, oeps...), en weer hetzelfde nieuws, eten noch slaapplaats. We hadden het bijna op gegeven en ons tentje bovengehaald en reden met weinig hoop de donkere oprijlaan van de 3e resort naar boven! Ineens zagen we een lichtje en kwam er een man op ons af... jawel de redding! Het bleek een sjieke resort te zijn, flink boven ons budget, maar ze hadden wel eten, veel ander keus hadden we niet, dus ons gewoon efkes laten gaan. De resort werd gerund door een amerikaans-costa ricaans koppel en er was nog een amerikaanse hulp Jeff. Die wist ons te vertellen dat we de eerste waren met een naft-auto die rivier is kunnen oversteken, Right! Chanske zeker.... maar de resort was fan-tas-tisch, voor het eerst hadden we een enorme open hemel met gigantisch veel sterren, lekker eten, koud bier, zooo zalig en zo hard verdiend na die rit! (Goed gedaan, bockie! :-))

De volgende ochtend zagen we pas in welk paradijs we waren terechtgekomen! We hadden een fenomenaal zicht over de oceaan en de jungle! Het hotel was geweldig en top! We waren er trouwens helemaal alleen:-) Voor wie nog een honeymoon-adresje zoekt: een aanrader volgens Liesje! In de ochtend vertrokken we naar het nationaal park corcocvada, alweer een stevige tocht van 25 km, deze keer had Tom de botten aangedaan, jawel laat het slijk maar komen nu...

Het was waanzinnig, we zagen de hele tijd de gigantisch grote en mooi gekleurde ara's over ons heen vliegen. En in het bos kwamen we verschillende groepen apen tegen, miereneters, 5 Belgische mannen en noem maar op. Het was een heel mooie tocht langsheen prachtige stranden en doorheen tropisch regenwoud. Thuisgekomen trakteerde de Amerikaan ons nog op een kikkertour in de... achtertuin, hier zagen we onder andere de roodogige kikker. (Zoals je leest was Tom er meer wild van dan Liesje :-) - wat is er fout met kikkers, Liesje??)


Het was zwaar genieten, de andere amerikaan kookte verschrikkelijk lekker, en dus serieus veel gegeten. Dit was ons luxe uitstapje, een waar paradijs... maar toch met een pittig prijskaartje! (Raf en Toon, graag de rekening van Liesje terug spijzen:-) We vielen bijna achterover toen we de rekening kregen en de volgende dagen was het dan ook op ons budget letten en boterhammen met choco eten, maar het was het waard hoor! ZO mooi, rustig, aangenaam, heerlijk en met een stairway to heaven!


We reden verder naar Bahia Drake in het noorden van de peninsula. Eindelijk nog eens een geweldig goed baantje, althans dat dachten we! Een paar kilimoter voor onze eindbestemming stuitten we op een superbrede en diepe rivier. Ik had me al schrap gezet en de wagen in 4x4 gezet, maar Liesje zag het deze keer echt niet meer zitten. (Seg, kanjer, je moet het geluk ook niet uitdagen he, rivier was tot voorbij mijn middel en 15 meter breed!) Bovendien zeiden de locals ook dat er al een paar hadden vastgezeten. Ok dan toch maar de wagen wijselijk aan de kant gezet en met onze spullen te voet doorheen de rivier. (Tom blijft volhouden dat hij er door was geraakt.) Daar kregen we een lift van een local die er handig op inspeelde, het was dan ook een betalend ritje. Maar het was de moeite om de oversteek te maken! Een geweldig mooie baai, weinig toeristen en een heel relaxe sfeer!

De volgende dag zijn we gaan snorkelen naar een verder gelegen eilandje Isla del Cano! Bij het snorkelen weer een paar haaien gezien, een zeeschildpad en gigantisch grote scholen vissen. Alsof dat nog niet genoeg was kwamen we op onze terugweg nog dolfijnen en een humpback walvis tegen met haar kleintje!!! Het kleintje was aan het zogen, dus we konden ze minutenlang volgen! Onvergetelijk!


Daarna keerde we terug richting San Jose en was het terug over de koppen lopen in het park Manuel Antonio. Terug een beetje het benidorm gevoel, maar toch geweldig mooie stranden! Nog even krokodillen gezien aan de euh krokkodillenbrug (hoe kan het ook anders) en dan nog 1 keer met onze 4x4 de bergen in! Ons laatste tochtje met de auto bracht ons naar de vulkaan Poas! Een nog activieve vulkaan waar je zo in de gigantische krater kan piepen. We sliepen er precies bij Heidi in Tirol (maar ze was iets ouder), in een gezellige berghut met mega vergezicht en heerlijke gebakken forel.


Dan was het tijd om onze smerig vuile auto in te leveren, af te wachten wat ze ons zouden aanrekenen voor die 1e kapotte auto (voorlopig niets, yes!) en terug op straat met onze veel te volle rugzakken! (Nee, die rugzakken vallen mee, maar die boeken...:-))

Meteen de bus op naar Puerto Viejo, een klein dorpje aan de Caribische zee! Op de bus werden we al getrakteerd op een rastafari die met zijn gitaar enkele bob marley nummers ten berde bracht! En dat is meteen ook de sfeer van het dorpje…. Rastafari, regae en peace & love! Hoewel de peace iets minder was tijdens de nacht…. Onze nachtrust werd serieus verstoord door het regae feestje vlak naast ons hotel (alle kamers zijn hier dan ook open!). Tja, la pura vida!!


Ondertussen zijn we echt fans geworden van Costa Rica, zo’n mooi land, zo groen, zoveel beestjes en uiteraad geweldig lieve en hulpvaardige mensen! Jammer dat het op sommige plaatsen zo druk is, maar de regel is, hoe verder je weg bent van San Jose, hoe rustiger en mooier! Costa Rica, u was geweldig!

Ondertussen hebben we de oversteek gemaakt naar Panama... Maar hoe het hier is, lezen jullie in een volgende blog!

(Toch al even meegeven, dat ze enorm veel Belgische hier in de supermarkten hebben; chimay, leffe, duvel en zelfs augustijn en piraat!)

Het echte pura vida dus en daar gaan we nu van genieten!

hasta pronto

L&T