Zeil je voor het eerst! (naar Colombia!)

Amigos,

Zet jullie schrap voor een alweer lange episode...

Na afscheid genomen te hebben van costa rica en onze - toch wel erg - drukke road trip (denk dat er weinig plaatsjes zijn die we niet gezien hebben) was het tijd om naar Panama te trekken. Met een fijne bustrip doorheen de bananenplantages kwamen we aan in het grensdorpje sixoala. Vandaar konden we over een grote brug Panama binnen wandelen! We trokken meteen door naar Bocas del toro, een archipel van 6 grote eilanden en nog wat kleinere eilandjes. Geweldig mooi en heel sfeervol! Hier zit je echt in de Caribische sfeer! Vooral op Isla bastimentos, waar de mensen een soort van creools-spanglish spreken! En waar we uiteraard weer getrakteerd werden op een (luid) optreden met jawel de obligate bob marley covers! Op Bocas weer heel actief geweest: fietsen, kayakken en vooral veel gesnorkeld! Ahja, en heerlijk gegeten bij een... Brusselaar! Ja, ongelooflijk he!
Na de kust was het tijd om de bergen op te zoeken. We reisden verder naar Boquete, aan de voet van vulkaan Baru, met 3500 meter het hoogste punt van panama (en tevens de enige vulkaan), dus daar moesten we uiteraard ook bovenop staan! De meeste mensen doen het in 1 dag en vertrekken s nachts om 12 uur. Wij besloten om het iets rustiger aan te doen en 1 nachtje boven te kamperen (En ook onder lichte dwang van Liesje: want waarom zeulen we anders een tent, matje, slaapzak mee!). En dat bleek een goede beslissing te zijn. Het was namelijk een heel steile en vermoeiende klim! 14 kilometer en meer dan 2000 meter stijgen. Gelukkig waren de weergoden ons deze keer beter gezind en begon het pas te regenen vlak voor we de kampplaats bereikten. Er was een soort van vervallen verhoogd houten overdekt platform waar we onze tent dan maar gewoon "in" geplaatst hebben! Zo waren we zeker van droog en beschut kamperen... Onze tent stond recht om 14 uur en we vonden niet dat we voor 17 uur mochten avondeten en in de tent kruipen, maar zoooooo koud, met alle warme kleren aan: thermisch pulletje, extra pulletje, twee fleeces, winddichte jas, muts, handschoenen... en toch zo koud! En man, wat krooooop de tijd voorbij. Lezen terwijl je rondstapt en springt. Pfff, we waren even kwijt waarom mensen toch zo graag klimmen, want koud hebben is zooooo verschrikkelijk. Om 17.15 uur waren we dus klaar om te gaan slapen! De nacht zelf was bizar genoeg, heel warm, lang leve onze goede kampeermaterialen (en de hete adem van Liesje! ;-))!


Om 4 uur dan opgestaan om onder een prachtige sterrenhemel de laatste anderhalve kilometer naar boven te klimmen! Wel slecht getimed, want we waren, jawel, te vroeg boven, het was nog steeds pikkedonker en we moesten nog een uur op de zonsopgang wachten. We kregen even later wel gezelschap van de eerste nachtelijke klimmers (die er bekaf uitzagen).... Afwachten in de vrieskou, diep ingeduffeld, rillend, met 7 mensen,weggedoken tussen rotsen om niet helemaal weg te waaien (hoe idioot zijn wij beschavelingen eigenlijk?:-)), maar dan begon het schouwspel en werd het lichter en lichter: de zon kwam op! Elke minuut werd het zicht beter. Vage contouren worden scherpe schitterende vergezichten. Het was fenomenaal. Deze keer hadden we wel een spectaculair zicht op zowel de caribische als de pacificische kust! En zelfs zicht op costa rica! Kicken!
Terug naar beneden. Tegen de middag waren we bekaf en met kapotte knieën in Boquete. We besloten om nu echt helemaal niets meer te doen en enkel nog te relaxen... een namiddagje in de hot springs leek ons perfect. Zwembroek en slippers aangetrokken en dan de bus gepakt naar een dorpje verderop. Die zette ons af aan een verlaten landweggetje: "Gewoon die kant uitwandelen, dan kom je er vanzelf!" Ja, right! We zagen niets dat leek op hot springs, dus bleven we wandelen en wandelen en wandelen, bergop, bergaf over riviertjes en doorheen het slijk! Dit was de middle of nowhere en dan nog eens 2 kilometer verder, maar ja het kon toch niet veel verder zijn he.... Pas na een uur stappen, bereikten we eindelijk de thermische baden! Het was gewoon een boertje die 2 hete vijvers in zijn achtertuin had liggen! Hij waarschuwde ons dat er een aap rondliep en dat we moesten uitkijken waar we onze kleren legden. En ja hoor, 2 minuten later zien we die aap inderdaad lustig boven ons heen klimmen met een onderbroekje op zijn kop! Maar het was eigenlijk geweldig, helemaal alleen, tussen apen, pauwen en kikkers.... Helaas hebben we er maar een half uurtje kunnen genieten... Ah ja, want de laatste bus terug, was al om half vijf en we moesten nog een uur terugstappen! Gelukkig halfweg wel een taxi tegengekomen. Onze benen zaten er echt door, dus hebben we die dan toch maar genomen...
Na een verdiende nachtrust was het dan richting Boca Brava, een eilandje met maar 1 (betaalbaar) hotel. Boca Brava ligt in een baai, met weer tal van andere eilandjes. Net aangekomen en onmiddellijk een boottripje gemaakt (Wanneer mag Liesje eindelijk eens rusten?!) De baai staat bekend als een kweekvijver voor walvissen, het seizoen was nog maar net op gang gekomen, maar toch hebben we er een stuk of 6 verschillende gezien! Eentje kwam heel dichtbij met zijn bek boven, super!
Op onze boottrip leerde we een Australisch-Malees koppel kennen (die ontwikkelingssamenwerking in Haiti deden, respect!). Van hen kregen we een lift richting onze volgende bestemming.... Santa Catalena. Een heel klein surfersdorpje met amper 270 inwoners, 2 cafe's en 3 restaurants. En toch bleek het heel moeilijk om mijn Nederlandse vrienden Dorian en Arnold terug te vinden, daar hebben we dan 2 dagen achter moeten zoeken, maar we hebben ze gevonden! En dat was een reuze gezellige avond.
Ook een van die restaurants was trouwens een topper! Een kleine hut met 3 gerechten, allemaal verse vis. Nog nooit hebben we zo lekker gegeten! De volgende dag gingen we nog een keer. Het was toch al 20 uur en hij bleek al dicht te zijn. Toevallig kwamen de kok tegen en dan heeft hij toch maar open gedaan voor ons! Een prive culinaire verwenning die nog altijd nasmaakt!
Santa Catalina staat verder bekend voor trips naar het eiland en nationaal park Isla Coiba! Volgends lonely planet een van de 10 beste duikspots en dat wilde ik meteen uittesten... Liesje ging mee snorkelen en het was echt zoooo waanzinnig ! Nog nooit zo veel vissen gezien! Overal waren ze, in alle kleuren en gewichten, zoveel verschillende, zo groot, zo dichtbij... PRACHTIG! En zelfs nog een aantal haaien gezien! (Liesje weet nu met zekerheid dat ze geen behoefte heeft aan een rondzwemmende haai een meter onder je buik, brrrr!) Het water was bovendien zo helder, dat we zelfs vanop onze boot een haai op de meer dan 10 diepe bodem zagen liggen.... Dit leek echt een promofilmpje voor de rijke wondere onderwaterwereld! Een absoluut hoogtepunt! Deze onderwaterdag wordt zeer moeilijk nog te evenaren! WAW!!!!
Dan was het richting Panama city! Na weken in de natuur, terug in beschaving! En hoe.... panama stad is fenomenaal! Een indrukwekkende skyline vol met skyscrapers (die niet moeten onderdoen voor die van new York of Miami). Een heel fijne stad, met een mix van heel modern en heel oud! En de must see hier is natuurlijk het Panama kanaal! Een technisch vernuft waar ik nog altijd niets van snap.(Deze "ik"=Tom, Liesje daarentegen met haar vernuftigd technisch brein:-)) We zagen 2 enorme schepen er doorheen sluizen en dat werd voorzien met live commentaar! Zalig! Nog even een weetje, de gemiddelde boot betaalt maar liefst 30.000 dollar aan taxen om te mogen passeren! Hallokes! Er doorheen zwemmen is iets goedkoper.... in 1928 betaalde een zwemmer 36 dollarcent (de goedkoopste paassage ooit) om het kanaal te mogen doorzwemmen! Voila dat weten jullie ook weer.

En toen was het tijd om koers te zetten richting Colombia! De weg stopt ergens midden in de ondoordringbare jungle van Panama en begint 150 kilometer verder in Colombia. Er zijn dus maar 2 manieren om er te geraken; per vliegtuig of per zeilboot! En wij kozen uiteraard voor dit laatste. We kozen voor een andere route dan de meeste toeristen- eentje van 7 dagen - en gingen van San Blas naar Sapzurro, een dorpje net over de grens. San Blas is een archipel van bijna 400 eilandjes (eentje voor elke dag van het jaar!) en wordt autonoom geregeerd door de Kuna! Een nog zeer traditionele en primitieve stam met hun eigen wetten en gewoonten. Ze leven van de visvangst, het verruilen van kokosnoten en het verkopen van zelfgemaakte stoffen! Geen enkele niet-Kuna (zelfs geen Panamees) mag op dit gebied grond kopen of zich vestigen. Wat maakt dat alles nog ongerpt is. Met de zeilboot erdoorheen varen is dan ook de perfecte (en enige) manier om dit gebied te verkennen.

We arriveerden in de gietende regen op onze boot, de Blue sky en maakte meteen kennis met onze grappige kapitein Breece en zijn vrouw Debby! Het is een echte, oude woonzeilboot, wat maakt dat ze maar 4 mensen konden meenemen! Naast ons was er nog een fijn Nederlands stel Rik en Hanneke. Er zijn dus maar 2 kamers, het kapiteinskoppel staat hun kamer af en slapen zelf in de woonkamer. Er werd getost voor de “captain’s room” en jawel die zou 6 nachten de onze zijn! Feest, want wat een luxe! Nog nooit hadden we zo’n groot bed gehad! Zeilen hoeft niet altijd krap te zijn….

En vanaf dan was het genieten…. Eerlijk is eerlijk, echt veel gezeild werd er niet (deze tijd van het jaar staat er weinig wind), de dieselmotor deed al het werk en tegen een gezapig tempo van 20 mijl per dag gingen we er doorheen! Eindelijk tijd om ons door onze gigantische boekenstapel te wroeten. Voor de rest was het wat snorkelen, zwemmen, kayakken en vissen!

Hoewel dat vissen op een fiasco begon uit te draaien. Toen we na 4 dagen nog steeds niets gevangen hadden, besloten we maar om van een plaatselijke Kuna visser wat kreeften te kopen! Die kan je hier vers gevangen kopen voor amper 3 dollar en worden levend “gevild” voor onze ogen (gelukkig was Gaia niet in de buurt!). Het leverde wel een zalig kreeftendiner op (Debby kookt trouwens geweldig lekker)! Maar voor we konden eten, kregen we onverwachts bezoek van een aantal Kuna-mensen en 2 gewapende militairen… We waren op dat moment geen decor van een derderangs thriller, maar wel de acteurs! Zeer rare ervaring. We waren hun dorp gepasseerd zonder toestemming van het opperhoofd en mochten daar niet ankeren. Dit gebied staat bekend voor zijn vele drugstrafficanten, dus alles wordt hier goed in de gaten gehouden en iedereen is verdacht. Aangezien het al te donker was, moesten we ons de volgende ochtend zo snel mogelijk naar het dorp begeven! En dat was een waar schouwspel! We moesten naar de “congresso” een grote hut die dient als raadshuis! Daar zat iedereen ons op te wachten, de oude heren langs de kant, nog wat publiek en de chief, het opperhoofd centraal in zijn hangmat! Een echte rechtszaak…. De chief zei alles in het Kuna dialect en de man naast hem vertaalde het in het Spaans! Aangezien Debby en Breece amper spaans konden, moest ik het dan nog eens verder vertalen in het Engels tegen hen…. Het verdict was uiteindelijk een boete van 300 dollar! Jammer voor Breece, maar voor ons was het wel een buitengewone ervaring! Geen enkele toerist mag normaal gezien de Congreso betreden, tenzij je zelf onderwerp van discussie bent natuurlijk, zoals wij dus:-).



De sfeer was even onder nul, maar na een spelletje yathzee was breece terug zijn oude zelf! En zo passeerden de dagen, onwaarschijnlijk hoe snel je aan dit ritme went! Na 7 dagen kwamen we aan in Colombia, in Sapzurro! Helemaal uitgerust klaar voor nieuwe avonturen in het bewogen Columbia! Benieuwd wat dat gaat geven!!!


Panama was voor ons alweer een topper. Aanvankelijk gewoon het land tussen Costa Rica en Colombia (en euh ... dat blijft geografisch voorlopig zo wel hoor Tom!:-)), maar het bleek absoluut geen tussendoortje te zijn, integendeel! Panama was 1 grote verrassing van natuurlijke schoonheid, lieve mensen, vele rustige plaatsjes, Belgische bieren in de supermarkten, overal muziek, geweldig opgepimpte kleurrijke bussen ... Subliem!!! (PS: wel veel chinezen die de supermarkten en wasserijen bevolken en een pak oudere amerikanen die hier komen resideren! )



Ciaokes....


PS: net het vreselijk nieuwe gehoord over het Pukkelpop drama en we leven hier mee.... man man toch echt niet goed van!