Clouds in my coffee

Frientjes,


Om maar meteen met de deur in huis te vallen 'we love colombia'! Wat een fantastisch mooi land. De landschappen hier zijn adembenemend en altijd wisselend, een busrit is nooit saai (Voor de duidelijkheid; dit is een opmerking van Tom... die dan ook hele busritten slaapt! Euh Liesje wanneer ga jij eens busspelletjes willen spelen?? ;-)). De stadjes en dorpjes zijn pittoresk en sfeervol. En je hebt hier het lekkerste fruit en volgens Liesje de erg lekkere koffie.... Maar wat colombia vooral geweldig maakt, zijn de mensen! Okay, ik heb het al bijna over elk land gezegd hoe vriendelijk de mensen hier wel zijn, maar Colombia slaat echt alles!!! Hier zijn ze waanzinnig sympathiek en vriendelijk! Je kan geen minuut op straat staan met je reisboek open of ze komen je helpen (meestal weten ze dat gebouw dan toch niet zijn, en dan doen zij andere voorbijgaande Columbianen stoppen die dan moeten helpen), overal groeten ze je en altijd willen ze een praatje met je maken! En soms word je zelfs getrakteerd op een shotje plaatselijke anijslikeur (ook al is het 7 uur in de ochtend!). Het is hartverwarmend en feelgood!

Het meest opvallende in Colombia zijn wel de militairen. Die zie je echt overal en op elk moment. Langs de weg zie je enorm veel militaire basissen en als je ergens stil staat met de bus, duiken ze uit het niets op. Op de raarste plaatsen moet je je paspoort plots tonen. Het lijkt wel of de oorlog elk moment kan uitbreken (want ze zijn echt wel zwaar gewapend, sommigen zelfs met granaatgeweren) maar niets is minder waar. Ook de soldaten zijn uiterst sympathiek en nooit dreigend...
Want ja de meest gestelde vraag vooraf van iederen was "Is colombia wel veilig???". Hier kunnen we volmondig en zeer kort JAAAA op antwoorden! Het is hier superveilig. En wandel je toevallig toch naar een blijkbaar "gevaarlijkere" buurt, dan is er wel altijd iemand die op je komt afgelopen om te zeggen dat je daar moet weg blijven en rondgaan (En ja mama"s, dat doen we dan braaf!) Blijkbaar heerst er nog een beeld van guerilla's en drugsoorlogen, maar dat ligt ondertussen (gelukkig) al een tijdje achter ons. Ja, er is absoluut een triest en hard verleden en er zijn zeker nog guerilla's (die tevens de drugs produceren), maar die zitten diep weg in de jungle, waar geen normaal mens ooit iets te zoeken heeft. Maar voor de rest loop je hier veiliger rond dan in pakweg Anderlecht of Schaarbeek. Aangezien er zo veel veranderd is de laatste tijd, zijn de Colombianen nu pas voor het eerst door hun land aan het reizen. De meeste toeristen die je tegenkomt, zijn dan ook vaak de Colombianen zelf (die vroeger zelf ook niet durfden buiten te komen). Alweer mooi om te zien!

Maar uiteraard zijn jullie vooral benieuwd wat we hier uitgestoken hebben! En dat is weer heel veel, dus dringend tijd voor vakantie ;-) Een kort (nou ja) overzichtje...

Na de zeiltocht van 7 dagen, kwamen we aan in het kleine dorpje Capargena aan de Carabische kust en dat was een ware ontdekking! Nergens auto's en een bijzonder relaxe sfeer. Het ligt dan ook volledig geïsoleerd. Het eerstvolgend stadje ligt op dik 2 uur varen hiervandaan! Een mooie start...

Vandaar gingen we verder naar Medellin! De stad van Botero (de kunstenaar die alles volumptuezer maakt) en Pablo Escobar (de grote drugsbaron). Een waanzinnig mooi gelegen stad in een prachtige vallei. Hier waan je je echt in Oostenrijk, want je kan hier zowaar de kabelbaan nemen! Alleen de sneeuw ontbreekt nog! Maar vanuit de kabelbaan heb je - wat had je gedacht - een prachtig zicht. Heel veel cultuur en musea hier en uiteraard hebben we de Escobar-tour gedaan. Het is een beetje luguber en je voelt je live in een godfather film, maar toch bijzonder interessant. Het klassieke verhaal... van weeddealer, naar drank en zo naar de cocaine.... Ja de Pablo, het was letterlijk een klein ventje, maar gene gewone...Op een bepaald moment was Escobar zo machtig, dat bijna 1 miljoen mensen voor hem werkten! En hij had zo veel geld dat hij een deel van de Staatsschuld afbetaalde (in ruil voor immuniteit natuurlijk). Pas na bijna 2 jaar zoeken, heeft een enorme politiemacht hem gevonden en hier neergeschoten in Medellin (op zijn dak). Het einde van een waar terreur verleden!

Vanuit Medellin kan je ook een heel fijne dagtrip maken naar Guatape en El penol. Het laatste klinkt als een medicijn voor aambeien, maar het is een 200 meter hoge monoliet die uit het niets boven alles uitsteekt! Doordat Liesje door een valpartij Columbia languit en op haar knieën was binnen gekomen en die rechterknie er helemaal niet zo lief meer uitzag, heb ik haar maar achtergelaten aan een tankstation (met een lekker bakje troost) en ben ik alleen aan de klim begonnen (645 treden) en genoot (helaas eenzaam) van een bijzonder prachtig uitzicht van meren en heuveltjes!

Vandaar dieper de bergen in naar Manizales. Hier wilden we de 5300 meter hoge vulkaan beklimmen.... Maar helaas is dit niet meer mogelijk vanwege te hoge vulkanische activeit.... Je kan alleen met een busje naar boven rijden tot 4800 meter. Liesje sukkelde trouwens nog altijd met haar knie, dus leek ons dat wel een goede tussenoplossing. In een busje naar boven, echt rock n roll is het niet, maar soit. Het weer zat bovendien ook niet echt mee, bewolkt en bijzonder koud... Maar toch konden we tussendoor genieten van een paar heel erg mooie zichten! En een nieuw hoogterecord voor Liesje (die de hoogte beter doorstond dan enkele andere toeristen die aan de vulkaan gewoon opeens flauw vielen door de ijle lucht)!

Dan, hop, naar Salento, in het hart van de koffieplantages! Alweer een aangename verrassing en een bijzonder mooi gelegen dorpje! Het hoogtepunt hier was de tocht naar de Valle de Cocoro! Op 2800 meter hoogte vind je hier 30 meters hoge wax palmbomen! Ze rijzen uit het niets de hoogte in en dat zorgt voor een heel fenomenal en surreeel zicht... en ongeveer 150 foto"s van... tja, euh, palmbomen dus he! Alsof je in een door Dali ontworpen sprookjesbos rondloopt! Een waar hoogtepunt!

Van Salento ging het verder naar Popayan! Eerst een dagje mountainbiken. De tocht begon met thermische baden (kwestie van goed opgewarmd te zijn). Alleen lag het sulfergehalte hier zo hoog, dat het leek of je in een bad van rotte eieren zat! Het stonk echt verschrikkelijk en we kregen het er niet afgespoeld. En dan 30 kilometer pijlsnel naar beneden, hoewel... zo pijlsnel ging het niet altijd, want er zaten nog enkele aardige klims tussen ook!
Hiermee waren onze benen (en Liesje's knie) wel klaar voor een nieuwe beklimming de volgende dag! De vulkaan Purace op 4750 meter en te doen op 1 dagje! Yes! 4 uur klimmen vanuit het basisstation en 3 uur dalen... Dat leek ons een makkelijke uitdaging, maar daar hadden we ons toch aan mispakt. Niet alleen was het meer dan 1500 meter stijgen op 8 km (wat echt heel steil is), er was die ochtend ook een bijzonder strakke en ijskoude wind. In het begin ging het nog, maar hoe hoger we gingen, hoe sterker de wind werd! Nu ken ik sinds Patagonie wat van straffe winden, maar dit had ik nog nooit meegemaakt! We werden letterlijk weggeblazen! We waren echt dicht bij de top, maar vanaf een bepaald moment was je aangewezen op je handen en knieën - zo sterk blies de wind - dat verder klimmen onverantwoord was! Dus hebben we maar wijselijk besloten om terug te keren! (Alle, de ervaren Tom besloot dat, want Liesje - die opnieuw volledig fit was, was heel zwaar ontgoocheld). Yep voorlopig krijgen we niet veel te zien van Colombia boven de 4000 meter, maar kijk het begin van de tocht was toch ook alvast bijzonder mooi!

Zo ging het verder naar San Augustin, een klein dorpje - we vallen in herhaling - alweer bijzonder prachtig gelegen; wat een omgeving - watervallen, valleien, canyons...! Hier was het tijd voor wat geschiedenis. In san Augustin zijn er nog heel wat resten (graven en beelden) van een mysterieus volkje dat hier 2000 jaar geleden is neergestreken. Heel veel weet men er niet over, maar hun beelden zijn alleszins fascinerend mooi! (Klein meningsverschil tussen Tom en Liesje over "hoe waanzinnig" mooi die... stenen waren - tja aan liesje haar cultuur moet nog wat gewerkt worden! :-))
Ons mooiste Colombiaanse hostel ook, Casa de Francois! Gelegen op een heuvel, waanzinnig zicht! We hadden onze eigen, hele ruime bungelow. En er was een heel leuk keukentje, dus nog eens zelf gekookt! Ok het was een simpele verse vegetarische spaghettisaus en we hadden geen kruiden, maar het had gesmaakt! We wilden nog even nagenieten op ons terrasje, maar ik was zo slim geweest om ons eigen buiten te sluiten! Ik dacht er aan om via ons badkamerraampje in te breken.... En ik was ook binnen, ware het niet dat ik wel eerst het mooie glasraam had gebroken! (En nu moet Liesje even onderbreken: Wat doet elke normale mens die zich in een hotel buitensluit... Inderdaad, die gaat gewoon de "loper" of reserversleutel vragen aan de receptie, maar nee, mijnheer De Bock denkt het zelf te kunnen oplossen door binnen te breken via het badkamerraam dat voor de helft uit een glasraam bestaat en wat hij dus breekt. Maar het strafste is dat de andere helft van dat raam uit een houten luik bestaat dat je gewoon open kan TREKKEN, niet duwen, akkoord, maar het was wel handiger geweest om dat even te proberen ipv de boel af te breken. En nee, we zijn er nog niet, het allerstrafste komt nog, dan zegt hij dat hij zich niet serieus zou kunnen houden als hij aan de eigenaar moet bekennen dat het met het douchen gebroken was (want dat gingen we zeggen). Dus resultaat: Arm Liesje mocht de volgende ochtend de schuld op haar nemen!! En je zag echt de teleurstelling op het gezicht van Francois komen en de verwijtende blik naar Liesje, die ocharme niks misdaan had. Eind goed, al goed: hij had gelukkig al in de namiddag een nieuw raam gevonden en het kostte ons amper 5 dollar! Een opluchting, maar een echt goede inbreker zal ik nooit worden, net als een leugenaar :-) Liesje had haar rol daarentegen perfect gespeeld, sorry liefje een zwak moment! :-)

Nog 1 stop dan en meteen de meest bizarre.... Na weken groen geweld en bergen arriveerden we in de woestijn (voor zij die alles willen weten - die van tatacoa!). Een onwaarschijnlijke overgang.... en iets wat we niet meteen gelinkt hadden met Colombia, zo ineens een droge vlakte met alleen maar cactussen en hier en daar een bar (?)! Alsof we nog niet genoeg mooie uitzichten hadden gehad, was dit allicht nog de mooiste van allemaal! Hier hebben we ons tentje opgezet en genoten van een prachtige sterrenhemel. Met de deskundige uitleg van een astronoom konden we hier met een telescoop naar de maan en saturnus kijken!! Zalig! Helaas werd het een uur later ook hier bewolkt, vielen er zelfs een paar druppels regen (het regent hier zelden of nooit) en zijn we maar in ons tentje gekropen! Hoeveel pech kan een mens hebben! Alleen koelde deze woestijn amper af en het was echt puffen die nacht!

Zo en dat maakt dat we nu in Bogota zitten, moe maar voldaan en klaar voor deel 2 (het noorden en de kust van Colombia!). Maar dat zal voor een volgende keer zijn!


Nog wat losse feiten om af te ronden....

- De michalada is terug ! (bier met limoensap en een zoutrandje - ech lekker!)
- Bellen doe je hier via een bel-dame op straat (die verschillende GSM's rond haar nek heeft hangen aan kettingen)
- Een busrit duurt altijd veeeeeel langer dan voorzien
- Maar gelukkig voor Tom stoppen ze altijd om iets te eten en iets te plassen
- De bedjes zijn hier een pak kleiner (zowel in de breedte als in de lengte!), wat soms wel voor een nachtelijke knokpartij zorgt
- het Spaans is sneller en moeilijker verstaanbaar
- En eindelijk een nieuw petje gekocht! I'll miss you Pussycat Dolls petje....


Tot een volgende keer!

Tom y liesje